Avontuurlijke verpleegkundigen

Maar als we in eigen land te maken krijgen met dezelfde bijzondere culturen klappen we ineens dicht. Zodra een thuisverpleegkundige het huis van een moslimcliënt binnen stapt, slaat de twijfel wel eens toe: ‘Wat kan ik wel zeggen en doen, en wat niet?’

Verpleegkundige Cennet Kuzey van Buurtzorg in Nederland geeft haar collega’s workshops in de omgang met allochtone cliënten. En thuisverpleegkundige Carine Ogiers begeleidt de werkgroep Multicultureel Verplegen bij het Wit-Gele Kruis in Vlaanderen. Blijkbaar is er veel vraag naar helderheid over verschillende culturele gewoontes. Hoewel ik erg blij ben met verpleegkundigen die ons met al die culturele praktijkvraagstukken helpen, sta ik er ook van te kijken dat dit nodig is. Want zoals iedere oer-Hollandse of -Vlaamse patiënt zijn eigen gewoontes heeft, heeft een allochtone patiënt dat ook. Het zijn net mensen. Goed, het is wel handig als je elkaars taal een beetje spreekt, want dat maakt communiceren en het verlenen van de juiste zorg wel makkelijker. Maar is dat niet het geval, dan gebruik je dus handen en voeten. Of woordenlijstjes, of pictogrammen, of een tolk. Net als wanneer je in Verweggistan ‘heel avontuurlijk’ op de thee gaat bij de plaatselijke dorpsoudste.
 
Toegegeven, het verzorgen van allochtone zorgvragers is wel wat anders dan vakantievieren. Maar het gaat natuurlijk om het principe. Als verpleegkundige ben je mijns inziens creatief genoeg om adequaat om te gaan met patiënten van verschillende culturen. Sterker nog, ik denk dat dit het werk avontuurlijker kan maken. Uiteraard is niet iedereen een doorgewinterde wereldreiziger. En je hoeft natuurlijk niet avontuurlijk te zijn om een goede verpleegkundige te zijn. Nieuwsgierigheid volstaat ook.

Nieuwgierig geworden? In het aprilnummer 2010 van Nursing staat een uitgebreid artikel over de zorg aan moslimpatiënten thuis.