Babyboom

In de eerste Babyboom -uitzending werd een gezamenlijke zwangerschapstest gedaan. Honderd stellen elkaar omhelzend boven het urinepotje. In afwachting van het tweede streepje, het lachende gezichtje of dat ene woord: zwanger. ‘Ik zou me toch niet zo gauw opgeven voor zo’n programma’, zei ik tegen vriendinlief die samen met mij keek op de bank. ‘Veel te intiem.’ Want het is natuurlijk niet niks, zo even met de kijkers delen wat je diepste verlangen is.

Wat ik zo mooi vind aan dit programma is dat het naast de gelukkige, vrolijke kant van het daadwerkelijke zwanger raken ook de verdrietige kant benadrukt.

Aflevering twee was een waar tranendal. Allereerst het stel dat na vijf jaar proberen nog steeds niet zwanger was en bijna brak bij de gezamenlijke

zwangerschapstest. Deze mensen gingen voor een IVF-behandeling en terugplaatsing van de eitjes. Manlief reed op en neer met de eitjes van ons ziekenhuis naar het ziekenhuis in Veldhoven. Er was goede hoop, er waren maar liefst zeven eitjes bevrucht en thuis deden ze de zwangerschaptest. Ach, wat waren ze allebei zenuwachtig. Haar man voerde de test uit en durfde, net als zijn vrouw, niet te kijken. Helaas weer een enorme teleurstelling. Het verdriet ging door merg en been. Ik zat met grote tranen te kijken.

Daarnaast het stel dat na zo lang proberen toch ineens zwanger was, en het niet kon geloven. Na een echo en een kloppend hartje was er dan eindelijk de vreugde. Maar helaas eindigde deze zwangerschap in een miskraam, en waren ze weer terug bij het begin. Ook het meisje met MS dat haar kinderwens een paar jaar heeft vervroegd, verdient mijn sympathie.

Ik vind het programma zo mooi omdat er eindelijk eens stil wordt gestaan bij het immense verdriet van ongewild kinderloos blijven. Carolien Tensen, die het presenteert en die zelf een buitenbaarmoederlijke zwangerschap doorgemaakt heeft, weet waar ze over praat.

Zwanger worden delen met de televisie: hoe vind jij dat?