Behandelstop

Dus als hij een pneumonie ontwikkelt met respiratoire insufficiëntie, wil hij en zijn familie alles uit de kast halen. Akkoord, belooft de arts. Goed, zegt de intensivist. De man wordt overgeplaatst, uitgekleed, geprikt, gesedeerd en beademd. Dat duurt nu vijf dagen. Cijfertjes in de dossiers van de intensivisten stijgen of dalen niet. Dus wordt er niet gedetubeerd. Familie zit trouw dagelijks aan het bed. Ze zien hoe hun vader, opa en overgrootvader elke dag meer slangetjes krijgt. Infusen, zegt de zuster. Ze knikken angstig, alsof ze het begrijpen. Dit leidinkje voert vocht aan, deze voeding. Een buis in de keel voor lucht. Apparaten met lampjes en medicijnen. Om vocht af of de bloeddruk op te drijven. Steeds weer kijken mensen in het wit droevig en bezorgd. (O)pa wordt maar niet beter.

Een verpleegkundige ziet de oude man. Gister en vandaag. Hij spreekt de familie. Signaleert uitputting en onzekerheid. Is dit wat de oude man zou hebben gewild? Al die slangen en hij kan niet praten. Geen contact en hoe kan dit in hemelsnaam ooit goed aflopen? Een terechte vraag, vindt ook de verpleegkundige. Hij legt hem voor aan de dokter. Komt dit weer goed? De dokter weet daar natuurlijk ook geen antwoord op, zegt hij. Met een ‘We zullen zien,’ verlaat hij de afdeling. De verpleegkundige aanschouwt het geheel nog een dag. De jongste broer van de oude man, een achterkleinzoon, twee dochters, allemaal stellen ze dezelfde vragen.
Weer komt de dokter. Weer stelt de verpleegkundige zijn vraag. Komt dit goed? Moet dit zo? ‘Wat wil je dan?’ wil de dokter weten. ‘Stoppen,’ spreekt de verpleegkundige overduidelijk namens de familie. ‘Jullie verpleegkundigen willen ook alle patiënten dood hebben,’ zegt de dokter geïrriteerd. ‘Deze man kan nog opknappen.’ Hij loopt weg.

Is het zo? Willen verpleegkundigen te snel opgeven? Omdat we minder kijk hebben op alle ‘cijfertjes’. Geen idee van de kansen van een patiënt. Hebben we onvoldoende geduld?
Wat vind jij?