Beroepsgeheim

Ik geef toe, ik lieg er ook voortdurend op los. Veel uit mijn blogverhalen is verzonnen of in ieder geval behoorlijk verbogen voordat ik het wereldkundig maak. Toch noem ik voorbeelden uit de praktijk. En mag dat zomaar, ten koste van de patiënt die vol vertrouwen in mijn handen rust?

Ook op tv bespreken dokters elkaars patiënten. Zo volg ik een serie over dokters in een privékliniek. In eerste plaats kletsen ze over patiënten om de kijker, mij dus, te vermaken. Maar ze zoeken ook elkaars mening om eigen beslissingen te staven. Om te kijken of ze nog genoeg mens zijn en of ze de zaak wel van alle kanten voldoende hebben doordacht. De psychiater legt haar gevallen voor aan de gynaecoloog en andersom. Maar hoort de één te weten van het werk van de ander?

Op mijn werk wordt geregeld over patiënten gesproken. Soms moet je even je menselijkheid afblazen voor je weer efficiënt en doelgericht aan het werk gaat. Soms moet je gewoon even lachen om afgrijselijke dingen. Het is dan dat of huilen. De gesprekken in een zusterpost zijn niet altijd van het type respectvol. Maar de gesprekken erbuiten daardoor des te meer. Of maak ik dat mijzelf alleen maar wijs?

Het is zeer de vraag hoever je mag gaan met de persoonlijke informatie van een ander. Mag je klagen om een wederom nat geplast bed, terwijl er mensen van de apotheek of het fascilitair bedrijf naast je zitten? Mag ik een collega-vriendin in het zwembad een interessante casus voorleggen? Want wie hoort je woorden en welke conclusies worden eruit getrokken?

O en dan nog even mijn privacybezwaren van nieuwere uitvindingen. Twitterspreekuren en verpleegtweets. Wat de ene dokter antwoordt aan of over de andere patiënt kan heel leerzaam zijn voor mede-patiënten en zorgverleners. Maar kan het die ene eventueel ook schaden of in verlegenheid brengen? Ook als een patiënt instemt en zelf online zijn doktersvraag stelt, vraag ik mij af: weet deze gezondheidsbeperkte persoon wat de gevolgen kunnen zijn? Wat als zijn baas of bemoeibuurvrouw een (onzichtbare) follower is?

Stel dat jij, verpleegkundige, als patiënt wordt opgenomen op een seh. In een zeer persoonlijke seksuele uitspatting is een onderdeel zoek geraakt van een plezierverhogend apparaat. In je lichaam dus. Ik denk dat ik niet naar een seh zou gaan. Liever nog een sepsis van al dit, dan dat er over mij wordt gesproken op seh en vervolgafdeling. Maar is dat spreken kwaadaardig? Is het zinvol? Levert het iets op? En is het tegen te houden?

Kan het kwaad als je lacht, zucht of spreekt over je patiënt?