We leven in een ‘planbare’ maatschappij en ons leven wordt geregeerd door onze agenda’s. Soms neemt dit extreme vormen aan.
Er komt een mevrouw met partner op de afdeling voor een geplande keizersnee in verband met de dwarsligging van het kindje. Voordat mevrouw naar de operatiekamer gaat moet er nog het nodige gebeuren; bloed prikken, anamnese afnemen, algemene regels van de afdeling uitleggen, een CTG van de baby maken, en een echo ter controle van de ligging.
Ik vertel wat het programma voor hen voor die dag is en begin met het CTG. Op het moment dat ik aangeef dat ik de arts ga bellen om te vragen of er een echo gemaakt kan gaan worden wil de partner graag weten waarom die echo gemaakt wordt. Begrijpelijke vraag. De echo is om te kijken of de baby niet toevallig naar een hoofd– of stuitligging is gedraaid want dan is een keizersnee niet meer noodzakelijk. Het gebeurt, denk ik, ongeveer twee keer per jaar dat vrouwen voor een keizersnee komen en dat bij de echo blijkt dat het kind gedraaid is. Dan wordt het echtpaar opnieuw voorgelicht over de keuze van bevallen. De voorkeur gaat, als het kan, altijd uit naar een vaginale geboorte want daarbij is er minder gevaar voor moeder en kind.
De reactie van de vader is bijzonder ‘Als het kind niet meer in dwarsligging ligt, draai ik het er persoonlijk weer naar toe,’ zegt hij lacherig, maar het is duidelijk dat hij het meent.
Toch is het niet altijd ‘U vraagt, wij draaien’
Patiënten die in het ziekenhuis hun mond open trekken en voor zichzelf opkomen, worden soms genegeerd door zorgverleners. Ook moeten deze mondige patiënten oppassen dat ze niet worden gekort op zorg, omdat ze vaak worden weggezet als ‘lastig en veeleisend’. Zorgverleners houden niet van eisende patiënten of partners, lees hier >>>
Als een kindje in dwarsligging ligt, is er geen andere mogelijkheid om het geboren te laten worden dan door een keizersnee. De vader heeft er in zijn agenda rekening mee gehouden dat de baby vandaag (per keizersnee) geboren wordt. Uit de echo blijkt dat het kindje nog steeds dwars in de baarmoeder ligt en is een vaginale baring geen optie.
De geboorte van een kind is altijd een spannende gebeurtenis. Zal alles goed gaan? Kan ik, als vrouw, de bevalling wel aan? Hoe zal de bevalling beginnen? Hoe lang zal het allemaal (nog) duren? Maar ook het tijdstip van de geboorte is onzeker. We leven in een maatschappij die de illusie wekt dat alles regel– en planbaar is. De precieze datum en het tijdstip van de geboorte van een kind kan niet als zodanig van tevoren in je agenda ingeroosterd worden. En dat maakt het spannend maar soms ook lastig om mee om te gaan.
Vraaggestuurde zorg, patiëntparticipatie, keuzevrijheid van de patiënt; het zijn allemaal mooie begrippen, initiatieven en ideaalbeelden. Maar hoe gaan we om met bovenstaande casus? Wat als de baby wel vaginaal geboren zou kunnen worden en de vader wil toch dat zijn kind dìe dag per keizersnee geboren wordt omdat dat beter past in zijn agenda?
‘U vraagt, wij draaien’ was ooit een programma op de radio waarin mensen verzoekplaten konden aanvragen. De zorg lijkt zo langzamerhand ook die kant op te gaan. ‘U wilt morgen bevallen, dus kunt u morgen bevallen.’ ‘U wilt een keizersnee (zonder medische noodzaak) en dus krijgt u een keizersnee.’ En als een arts hier niet aan meewerkt, zoeken patiënten hun heil ergens anders. Maken we met z’n allen de zorg zo niet duurder in plaats van goedkoper?
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account