Gelukkig heb ik een redelijk goede conditie. En komt het vrij zelden voor dat ik mij ziek moet melden, maar helaas was het verleden week raak.
Heel vervelend, juist omdat er al zoveel collega’s ziek waren, voelde ik mij bijna schuldig om te bellen. Ik weet dat het onzin is om je schuldig te voelen, want het is pure overmacht. Je kunt er niets aan doen, ziek is ziek. Het gekke is dat ik dit laatste vooral roep naar mijn collega’s. Maar als het mijzelf treft, denk ik er toch stiekem aan wat het voor consequenties het heeft op de werkvloer. Ik wist bijna zeker dat er geen vervang te regelen was. Met hoge koorts en bijna geen stem, meldde ik mij die vroege ochtend ziek.
Een zeer gemeen virusje had bezit van mij genomen. Koorts, keelpijn en een voortdurende knallende koppijn. Het duurde een aantal dagen voordat ik mij weer in staat voelde om te gaan werken. Ik meldde mij weer beter en met frisse moed ging ik weer aan de bak. Maar eenmaal weer op de afdeling viel het toch nog best tegen. Zweterig en soms wat duizelig ging ik van appartement naar appartement. Met een laag tempo en af en toe een kleine time-out tussen de adl-zorg door had ik het gered voor die dag. Had ik mezelf misschien toch te snel beter gemeld? Eenmaal thuis voelde ik de vermoeidheid pas goed. Na een heerlijke warme douche ben ik meteen mijn bedje ingedoken.
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account