Een paar weken geleden kreeg ik een oproep tijdens mijn middagpauze. Of ik een cliënt uit de eetzaal wilde ophalen. Ze was namelijk niet lekker geworden en had overgegeven.
Heel vervelend dit soort dingen, voor de tafelgenoten maar zeer zeker ook voor de bewoner zelf. Na overleg met de collega’s van het restaurant zouden zij het opruimen en ik de cliënt naar haar kamer brengen. Op het appartement vroeg ik of ze op bed wou. Dit wilde ze niet, maar wel in de gemakkelijke stoel. Ik had haar eerst verschoond en wat opgefrist. Waarom ze had overgegeven werd niet helemaal duidelijk. Voor de zekerheid toch even de bloeddruk opgemeten en deze was in orde.
Gebit kwijt
Uiteindelijk zat ze heerlijk in haar stoel en gaf aan dat het zo goed was. Met een bak naast de stoel en een glaasje water erbij, zei ik haar om te bellen voor hulp of als ze zich weer niet goed zou voelen. Na een poosje belde ze. Ik ging direct naar haar toe, en toen ik binnenkwam zat ze recht op en riep ze: ‘Zuster, mijn gebit ben ik kwijt! Dat is gebeurd bij het overgeven!!’
Lege eetzaal
De schrik sloeg om mijn hart want ik heb geen bemoeienis gehad met het opruimen. Meteen rende ik naar de eetzaal die inmiddels leeg was. Degene die het braaksel opgeruimd had vertelde mij dat ze de inhoud van het bord bijeengeschraapt had en in de container gegooid. Op dat moment keken wij met ontzetting elkaar aan… Na wat zoekwerk in de container werd het gebit gelukkig gevonden.
Conny heeft eerder keihard gelachen met een stagiaire, die een flinke blunder maakt. Naar weblog >>
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account