Blog Hugo: 'Ambulance'

Op uitnodiging van de ambulancedienst rijd ik een aantal dagen mee om een goed beeld te krijgen van het werk van ambulanceverpleegkundigen. Spanning en actie? Zeker, maar mij is vooral het vele wachten bijgebleven. Er gaan soms uren voorbij zonder melding. We rijden rondjes door de mooie havenstad of eten een ijsje in de zon bij het standbeeld van een beroemde staatsman. Als de politie langsrijdt, zwaaien we vriendelijk.

‘Voor hen is dit niet weggelegd’, stelt ambulanceverpleegkundige Johan terwijl hij de fietsende agenten nakijkt. Hij neemt nog een likje van zijn oubliehoorn met chocolade-ijs. Erik, de chauffeur, zet zijn zonnebril op. ‘Als politieagenten ergens gaan zitten niksen, worden ze uitgekafferd.’ “Ga eens boeven vangen, luie gasten!” Zoiets horen wij dus nooit.’ ‘Dat wij hier een ijsje eten’, vult Johan aan, ‘betekent voor mensen dat er niets aan de hand is. Niemand is gewond, niemand is in levensgevaar.’

De rust wordt plots verstoord door een A1-melding. De ijsjes verdwijnen in de vuilnisbak en binnen no time scheuren we met zwaailicht en sirene door de smalle straatjes bij de haven, via de ringweg naar de hoogbouw in de buitenwijk. Op de boardcomputer lezen we over een man met een lekkend aneurysma in zijn aorta. Hij is nog bij bewustzijn, maar zijn bloeddruk daalt snel.

De donkere flat waar we belanden, is ingericht met meubels uit de jaren zeventig. Een volle asbak siert de tafel. De patiënt bevindt zich samen met de huisarts in de slaapkamer. Fred – zo stelt de man van middelbare leeftijd zich voor – ziet bleek en klam. ‘Laatste bloeddruk is 75 over 45’, zegt de vrouwelijke huisarts. Johan gaat op de rand van het bed zitten. Terwijl hij Fred uitvraagt en geruststelt, weet hij feilloos een infuus te plaatsen. Tegelijkertijd bevestigt Erik geroutineerd de monitorplakkers op de borst van de man. Ik mag zowaar de infuuszak omhooghouden bij het overtillen naar de brancard. Niet veel later scheuren we de parkeerplaats af. We zijn hooguit vijf minuten binnen geweest.

De shockroom van het plaatselijke ziekenhuis maakt indruk: felle lampen, monitors en infuuspalen vol moderne infuusapparatuur. Een man of zeven verzamelt zich rond Fred, die inmiddels op een grote onderzoekstafel ligt. Na een korte overdracht wensen we hem sterkte en vertrekken weer. Ik zie nog net hoe zijn buik wordt ingesmeerd met geleidende gel voor een echoscopie.

De zon staat iets lager bij het standbeeld van de beroemde staatsman. We eten een patatje oorlog. ‘Weet je’, zegt Johan, ‘het is onze taak om mensen te stabiliseren en snel naar het ziekenhuis te vervoeren. Infuus erin en gaan!’ Erik zet zijn zonnebril weer op. ‘En als de shockroom het overneemt, zit onze taak erop, zo simpel is het.’

‘Je liep wel een beetje in de weg’, zegt Johan na een korte stilte, ‘normaal gesproken zijn we veel sneller.’ Erik geeft me daarop een pets tegen mijn achterhoofd. ‘Maar je hebt de infuuszak perfect omhoog gehouden!’ Aan de schaduwkant van het plein lopen twee agenten. We zwaaien vriendelijk. Een patatje oorlog zit er voor hen voorlopig niet in.