Blog Hugo: 'Feedback van de patiënt'

Oprechte feedback krijgen als verpleegkundige is lastig. Collega’s laten doorgaans het achterste van hun tong niet zien, het moet immers wel gezellig blijven. Leidinggevenden staan meestal op te grote afstand van je alledaagse functioneren om er echt iets nuttigs over te zeggen. Het liefst wil je natuurlijk weten wat de patiënt van je aanwezigheid vindt. Wanneer ben je in zijn ogen goud waard? En waar knapt hij juist op af? Noch je collega, noch je baas heeft een overtuigend antwoord op die vragen. Er is er maar één die je wat dat betreft meer kan vertellen. Maar hoe vaak doet die kans zich voor? 

Ter nagedachtenis aan onze te vroeg overleden collega Mark de Jong organiseerden we in het OLVG een symposium over ‘verpleegkundig leiderschap’. Hoe kijken we daar als beroepsgroep tegenaan? Maar bovenal: wat ervaren patiënten als uiting van verpleegkundig leiderschap? En wat juist niet? We hadden een bekende Nederlandse wetenschapper gevraagd te komen spreken. Niet over zijn onderzoek, maar over zijn ervaringen als patiënt met verpleegkundigen. 

Lees Hugo’s vorige blog: ‘De dood van Rogier Mooij’>>>

De man was een jaar geleden geopereerd aan een tumor in de alvleesklier. Vervolgens had hij daar nog een serie chemokuren achteraan gekregen. Tijdens die periode zag hij tientallen verpleegkundigen aan zich voorbij trekken. Niet iedereen maakte een goede indruk, met als herkenbaar dieptepunt de collega die met trillende hand tot drie keer toe een infuus had misgeprikt, om vervolgens te verklaren ‘u heeft wel moeilijke vaten zeg.’ Hij kreeg daarmee de lachers op zijn hand, maar was vooral uiterst serieus: ‘Iedereen die op de chirurgische afdeling van een academisch ziekenhuis ligt is doodsbang, echt iedereen. Wees je daar alsjeblieft bewust van.’ 

Het meest irritant waren verpleegkundigen die lopendebandwerk leken te doen. Ze namen de bloeddruk, leegden nog een drain en een katheterzak, maar echt geïnteresseerd kwamen ze niet over. Ook vervelend: mensen zonder verstand van zaken. ‘Dat voel je aan alles. Als je ergens onzeker van wordt als patiënt is iemand aan je bed die niet goed weet wat hij aan het doen is.’ De beste verpleegkundigen, zij die het meeste indruk hadden gemaakt, waren hier het tegenovergestelde van. Oprechte interesse, verstand van zaken en juist daardoor in staat om iets meer ruimte te nemen dan protocollair is toegestaan. Dat is een gouden combinatie.

Ook in Nursing besteedden we aandacht aan de ervaringen van Mark de Jong. Zo schreven we dit artikel: ‘Wijs toch niet altijd naar een ander!’>>>

De sympathieke wetenschapper vertelde over een verpleegkundige die hem twee dagen na de operatie onder de douche had gezet terwijl dat eigenlijk nog niet de bedoeling was. Vanwege een studie mocht hij zelf de wond niet zien, vandaar. De verpleegkundige had dit probleem opgelost met een buikband. Wel onder de douche – ‘Heerlijk na drie dagen ziekenhuis’ – geen zicht op de wond. Tijdens het verbinden had hij zijn ogen dichtgehouden.

De chirurg had het achteraf een uitstekende interventie gevonden. De kans dat je ooit een open gesprek met een patiënt voert over je functioneren is helaas niet groot. Maar nu weet je dus: als je oprechte interesse combineert met kennis, vaardigheden en een vleugje burgerlijke ongehoorzaamheid, dan ben je lekker bezig.