Blog Jos: 'Een nieuwe lente, een nieuw geluid'

De kop boven deze blog is een beroemde beginregel uit het gedicht Mei van Herman Gorter. Deze speelt al meer dan een week door mijn hoofd. Deels omdat hij een belangrijk onderdeel is van een toneelstuk over de Granaatweken, waar mijn woonplaats Schijndel veel onder heeft geleden in de oorlog, tijdens operatie Market Garden. Maar vooral ook omdat het de mogelijkheden aangeeft die de huidige hervormingen in de langdurige zorg met zich meebrengen.

Ik weet het, een maand geleden wist ik nog niet wat 2015 ons (lees: mij) zou gaan brengen. Ik ben niet bij de pakken gaan neer zitten, heb me druk bezig gehouden met wat er allemaal op ons af komt. Toegegeven: veel is nog niet duidelijk.

Vorige maand snapte Jos het allemaal niet meer, al die hervormingen. ‘En – wat erger is – mijn cliënten al helemaal niet.’ Lees de vorige blog van Jos>>>

Maar: het nieuwe ‘bezuinigingsgeluid’ op het gebied van de langdurige zorg betekent ook dat er nieuwe mogelijkheden komen. Ik smijt de knuppel maar in het hoenderhok: we hebben met zijn allen een zorgmaatschappij gecreëerd waarin alles kon, alles mocht, alles moest. Hulp bij het huishouden, thuiszorg, noem maar op. Vroeger kreeg je als patiënt instructie voor het oogdruppelen voordat je aan staar werd geopereerd. Nu komt er 4 keer per dag iemand langs om het voor je te doen. Standaard!

De bomen groeien allang niet meer tot in de hemel. In mijn geboortejaar 1953 gaven we 3,1 procent van het Bruto Binnenlands Product (bbp) uit. In 2012 was dat 15,4 procent. In harde cijfers is het verschil nog schokkender! Bijvoorbeeld in 1972 werd er 6,5 miljard uitgegeven, in 2012 was dat 92,7 miljard! Een stijging van 1325 procent!

Ik weet het: we kunnen meer, we worden allemaal ouder. De inflatie en ga zo maar door. Maar toch: als we ongeremd doorgroeien voorspelt men een groei naar 31 procent van het bbp in 2040.

Er komen nieuwe kansen, nieuwe geluiden. Kansen om te veranderen van een sterk geïndividualiseerde maatschappij naar een samenleving waarbij je weer aandacht hebt voor elkaar. Waar het begrip ‘naoberschap’ nieuw leven wordt ingeblazen. Waar je samen met anderen plezierig kunt wonen, werken en leven.

Zeker, het worden moeilijke tijden voor de zorg, voor de samenleving, voor de betrokken bewindslieden. Staatssecretaris van Rijn werd al onlangs aan zijn oren getrokken door een actievoerder…

Als we nu eens gaan denken in mogelijkheden in plaats van problemen, dan kunnen we die moeilijke tijden beter aan! Toch?!

De wijkverpleegkundige is terug. Dat is geen bezuinigingsmaatregel – thuiszorg is per definitie goedkoper dan ziekenhuiszorg. Het gaat juist om de kwaliteit van zorg, vinden Henk Rosendal en José van Dorst. Lees hun blog>>>