Blog Jos: 'In wat voor wereld leven we?'

Aanslagen in Parijs, aanslag in Beiroet, het zijn slechts twee nieuwsfeiten die angstig maken, die je gevoel van veiligheid een flinke knauw geven. Parijs is dichtbij en raakt ons meer, maar de aanslag in Beiroet is voor de Libanezen een even groot drama.

En wij, wij leven gewoon door. Ook al is de hoofdstad van onze zuiderburen al enkele dagen in het nieuws vanwege concrete dreiging, staan de straten vol leger en politie. Maar wij leven door.
Ook al hebben wij het over ‘In wat voor wereld leven wij?’, we maken toch snel de wereld een stukje kleiner en lijken over te gaan tot de orde van de dag.
Eigenlijk is het zo dat we heel veel werelden hebben waarin we leven: thuis, op het werk, op de sportclub, in het theater, noem het maar op. Allemaal plekken waar we de rest van al die andere werelden even kunnen wegzetten en waar onze focus naar toe gaat.

De ziekenhuizen zijn ook een wereld op zich, constateert blogger Hugo. Dat lees je hier>>>

Die gedachten gingen de afgelopen week door mijn hoofd, toen ik de echtgenoot van een net overleden cliënt aantrof: zijn rechterhand omklemde de rechterhand van zijn vrouw, en hij staarde voor zich uit. Zijn vrouw was rustig ingeslapen, hij is er bij geweest. Alhoewel: de goede man lijdt aan een vergaande vorm van dementie, en zijn wereld is eigenlijk heel klein geworden. Geen zorgen over alles wat er buiten gebeurt. In zijn wereld komt nog heel weinig binnen. Ja, wel is te merken dat het overlijden van zijn vrouw hem verdriet doet. Hij kan haar hand  niet loslaten en hij heeft lang aan het bed gezeten. Ik vraag me af: wat krijgt hij mee? Wat heeft hij meegekregen van het sterfbed van zijn vrouw, met wie hij gedurende 64 jaar lief en leed heeft gedeeld?

Ik kan niet in zijn wereld kijken. Ik kan alleen stil en vol gedachten het tafereel in me opnemen. Net zo goed als ik hem in de dagen voorafgaande aan het overlijden bij haar bed heb zien staan als er overleg was tussen de familie, de arts en de verpleegkundige. Aanwezig in een wereld die nog maar nauwelijks de zijne mag heten, maar waar hij wel deel van uitmaakt.

En dan bekruipt me ook heel even het gevoel: wat fijn dat die man nu maar één kleine wereld heeft waar hij mee moet omgaan. Soms zou ik dat ook best willen, leven in mijn eigen wereld, zeker in de afgelopen weken.