Blog Jos: 'Nachtwerk'

Bij nacht en ontij werken hoort bij de zorg. Soms in diensten in verpleeg- en ziekenhuizen. Maar ook op de dokterspost, de ambulance, en in de thuiszorg. Een van de minder aantrekkelijke kanten van het werk is juist dat we bij nacht en ontij aan het werk zijn.

Mijn bereikbaarheidsdiensten lopen van 23.00 uur tot de volgende ochtend 08.00 uur. Meestal heb ik er dan al 4 tot 5 uurtjes werk op zitten. De cliënten van het VTT team kunnen 24 uur per dag een beroep op ons doen. In slaap vallen met de telefoon binnen handbereik: daar keek ik vroeger tegenop, maar nu is dat bijna een tweede natuur. Soms verbaasd wakker wordend om 07.30 uur omdat je niet bent gebeld, terwijl je het toch had verwacht.

‘s Nachts gebeuren regelmatig bijzondere dingen. Nog niet zo lang geleden ging mijn telefoon om 04.15 uur: de zoon van een cliënt meldde dat zijn vader veel buikpijn had en erg onrustig was. De man was al een tijdje bij ons in zorg. Ik had de avond ervoor een intermitterende palliatieve sedatie bij zijn vader gestart. Hij was rustig gaan slapen, terwijl in de kamer nog enkele familieleden aanwezig waren. Wat pinda’s, kaas en worst op tafel, een borrel erbij. Alsof de familie al een gevoel had dat het de laatste avond zou zijn. Ook ik neem die avond – zeer tegen mijn gewoonte in – afscheid van hem met een handdruk.

Onderweg naar de cliënt neem ik telefonisch contact op met de huisartsenpost om te overleggen wat te doen: de doorbraakpijn bestrijden met een bolus morfine en met 50% ophogen van de morfinepomp die hij al heeft? Ook nog extra dormicum toedienen voor de rust?

Ook in het ziekenhuis worden nachtdiensten gedraaid. Dat zie je in deze mooie fotoreportage >>>

Bij mijn aankomst is duidelijk dat ik niets meer hoef te doen: de man was overleden. Ik bel de dokterspost op, meldt het overlijden en  wacht samen met de familie tot de arts komt schouwen.

In het gesprek met de familie komt naar voren dat er geen begrafenisverzekering is: ‘Er is maar een ding zeker in het leven en dat is dat je dood gaat. Daar moet je je niet voor willen verzekeren,’ was het standpunt van de familie.

Nadat de arts de papieren heeft ingevuld, overleg ik met de familie. Samen met de zus besluiten we meneer te wassen. Vlak voor het overlijden was er nog veel ontlasting gekomen. Terwijl de rest van de familie in een andere kamer praat over welke begrafenisondernemer zal worden ingeschakeld gaan wij aan het werk. De zus, die ook werkt in de zorg, vertelt me dat dit verzorgen eigenlijk het werk van haar en haar broer samen was in de familie. Haar net overleden broer heeft een loopbaan van ruim veertig jaar als verpleegkundige achter de rug. Zij hebben al verschillende familieleden samen de laatste zorg mogen geven.

Ik sluit de zorg verder af, neem de twee pompen mee naar kantoor. Onderweg gloort het eerste daglicht aan de hemel. Er komen steeds meer auto’s op de weg. Mijn gedachten gaan terug naar wat ik de afgelopen twee uur heb meegemaakt. Hoe bijzonder het is om in dergelijke intieme momenten aanwezig te mogen zijn en iets te kunnen betekenen.  En vaak is dat als je bij nacht en ontij werkt.

Lees ook de vorige blog van Jos, ‘Een mooi gebaar’ >>>