Blog Jos: 'Stilstaan bij het leven'

‘Ik denk nu niet meer in films, maar in dia’s!’ Deze opmerking van een van mijn cliënten moest even aan mij worden uitgelegd, want ik begreep het niet helemaal. ‘Ik zie dat zo’, zei hij. ‘Als ik vroeger dacht aan wat de dag mij ging brengen, dan zag ik mijn werk, mijn reis ernaar toe en weer terug, het boodschappen doen allemaal tegelijk, nu ben ik in een fase van mijn leven gekomen dat ik het allemaal niet zo meer kan volgen met mijn hersenen. Die film is nu vervangen door een diashow: ik zie jou, en weet dat ik het komende half uur aan een intraveneuze toediening van een antibioticum vastzit. Wat daarna komt, dat kan ik even niet bedacht krijgen, en dat hoeft dan ook niet. Wel zo rustig’.

De man had in een eerder gesprek aangegeven dat hij het leven nu zo snel vond gaan. ‘Vijftig jaar geleden had je geen internet, mobiele telefoons, honderden televisiekanalen, duizenden radiostations. Toen had je Hilversum 1, en een tv-zender die een paar uur per dag uitzond in zwart-wit. Brandend Zand van Anneke Grönloh was een veelgedraaid nummer op de radio, en dat was het. De wereld ontwikkelde zich razendsnel, maar wij mensen groeiden maar langzaam mee. En dan vallen er veel mensen uit de boot’, gaf hij aan.

Ja, of je mee kan in het huidige tempo van het leven wordt door heel veel meer dingen bepaald dan vroeger. Ik merkte het zelf toen ik terug van vakantie kwam en weer aan de slag mocht. Gelukkig maar voor een dienst van een paar uur, want enkele dagen later was het alweer een ouderwetse dienst van 10,5 uur zonder pauze.

Natuurlijk was vroeger ook alles anders in de verpleging dat lees je hier >>>

Mijn film draaide als vanouds op de standaardsnelheid van 25 fps maar hoe graag zou ik die film op zijn tijd even langzamer willen laten lopen. Of inderdaad de dia naar voren halen. Even rustig stilstaan bij wat er gebeurt, niet direct denken aan wat ik de komende uren nog allemaal aan zorg moet verlenen, de artsen die ik moet bellen, materialen die besteld moeten worden. Of de zorg die ik moet afsluiten bij een familie waarvan de man des huizes net is overleden, en waar nog zoveel vragen zijn die om een antwoord vragen.

Al schrijvend denk ik terug aan de vrouw die anderhalf jaar geleden naar huis kwam vanuit het ziekenhuis met de mededeling dat ze nog een week te leven had. Die ene week werden er zeven. Was was ze blij dat ze daardoor de tijd kreeg om rustig afscheid te nemen van het leven. Zij had als het ware de kans gekregen om in dia’s te denken. Eigenlijk is het een hele mooie metafoor, denken in dia’s in plaats van in films. Dat zouden meer mensen moeten kunnen!