Op de afdeling lagen een aantal patiënten met een heftige casus.
Zo ook een terminale jonge vrouw, voor wie de artsen niets meer voor konden doen. Als secretaresse weet je dat bij terminale patiënten er veel bezoekers komen om afscheid te nemen, maar ook zijn er familieleden die blijven slapen of waken. Emotioneel vraagt dit best wat van iedereen.
Blog Marion: ‘Mijn patiënte kreeg slecht nieuws van haar ouders’
Omdat deze patiënte best snel achteruitgegaan was, was zij niet meer in de gelegenheid naar huis te gaan. Afscheid nemen van haar geliefde huisdier Woezel, een Duitse Herder, was daarom ook niet meer mogelijk. Dat was iets wat ze heel erg vond. Ze had het er vaak over. Maar honden horen en mogen nu eenmaal niet in een ziekenhuis. Toch is er voor haar een uitzondering gemaakt dankzij de inzet en medewerking van vele mensen.
Die ochtend was het zover. We hoorden de hond al hijgend en trekkend aan zijn riem aankomen. Het was heel gek en bijna niet mogelijk, maar de hond leek zijn baasje te ruiken en trok zich los uit handen van zijn begeleider. Met een spurt rende hij gelijk de juiste kamer binnen. Al hangend over de balie keken wij ademloos toe. Dit was toch wel heel bijzonder…
De hond sprong op het bed naast zijn baasje. De verpleging schoof het bed aan, en heel voorzichtig likte Woezel de hand van zijn baasje. Langzaam keerde zij haar hoofd om, en keek in de ogen van haar geliefde Woezel. Ze kon het niet geloven, haar Woezel, hier in het ziekenhuis? Tranen vulde zich in haar ogen, en zachtjes streelden ze zijn zachte vacht. Woezel jankte zachtjes, alsof hij voelde dat dit de laatste keer was dat hij zijn baasje zag. Dankbaar keek ze iedereen aan. De hond mocht even blijven, daarna moest hij echt weg. De patiënte is die nacht rustig ingeslapen….
Marjolein werkt als afdelingssecretaresse in een ziekenhuis op een afdeling met oncologische patiënten.
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account