Blog Nannie: ‘Daar komen de vluchtelingen’

De beelden van de stroom vluchtelingen staan op ons netvlies. Schrijnende taferelen van opgejaagde mannen, vrouwen en kinderen. Sommige landen heten ze met open armen welkom, andere sluiten hun grenzen af met hekken en prikkeldraad.
Veel Nederlanders leveren knuffels in of nodigen vluchtelingen uit bij ze te komen eten. Hoe moet je hier als verpleegkundige op reageren? Heb je als verpleegkundige een bijzondere plicht naar ontheemden om te kijken?
Aukjen Clewits, geboren in 1880 te Dokkum, vond van wel. Ze haalde in 1911 haar verpleegstersdiploma in Groningen en verbleef in 1914 min of meer toevallig in Limburg. Toen de Eerste Wereldoorlog in augustus 1914 uitbrak, aarzelde ze geen moment en meldde ze zich aan bij het Rode Kruis. Voor de slachtoffers van het oorlogsgeweld toverde ze in een mum van tijd een schoolgebouw om tot werkend hospitaal.

Verpleegkundige Hildegard Tip-Tummers uit Zwolle schrikt van de vele negatieve reacties op social media aan het adres van vluchtelingen. Het stemt haar bijzonder somber dat zich onder die ‘haters’ ook collega-verpleegkundigen en -verzorgenden bevinden. Lees meer>>>

Al snel konden de eerste oorlogsslachtoffers worden opgenomen. Voor het verplegen van oorlogsgewonden draaide zuster Clewits haar hand niet om. Dat soort werk was ze gewend vanuit haar ziekenhuisopleiding. Maar wat Aukjen Clewits volledig van de kaart bracht, was de enorme stroom Belgische vluchtelingen die Limburg overspoelde. Vooral na de slag om Visé kwamen duizenden vluchtelingen de grens over. Mannen met slechts een bundeltje kleren, vrouwen in nachtkleding en zwangeren die op punt stonden te bevallen. Toen een zwangere vrouw op straat van een tweeling was bevallen, stond de vader met 6 huilende kinderen erbij. Een andere moeder liep met haar pas gestorven baby ontredderd rond. Kinderen waren getuigen geweest van de moord op hun ouders en ouderen overleefden hun vlucht meer dood dan levend.
Bekijk hier een prachtige historische foto van Aukjen Clewits>>>

De verhalen van de vluchtelingen raakten Aukjen Clewits diep. Ze kon het bijna niet geloven en besloot zelf in het gebombardeerde gebied te gaan kijken. Niet geheel zonder gevaar voor eigen leven vertrok ze op de fiets naar Visé waar ze het drama met eigen ogen zag. ‘Alles was verwoest, overal geplunderde en afgebrande huizen, de muren doorschoten. Overal zagen we hopen modder waar vermoedelijk de lijken ingestopt waren’, aldus verpleegster Clewits. In een uniek ooggetuigenverslag vertelt ze haar verhaal en sluit het af met de woorden ‘Heb dit zelf beleefd en laten drukken om het niet te vergeten.’

In 2015 kunnen verpleegkundigen nog steeds met een zorghart naar het vluchtelingenprobleem kijken. En laat ze dan, net als verpleegkundige Clewits, hun ervaringen vooral met ons delen.

Oproep

Werk jij als verpleegkundige bij een asielzoekerscentrum, bij het Rode Kruis of ben je op een andere manier betrokken bij het begeleiden/helpen van vluchtelingen? Dan is Nursing naar je op zoek!