Blog Nannie: ‘Kinderziekenhuis: nutteloos of noodzaak?’

Dat zieke kinderen zorg nodig hadden, was duidelijk. Maar kon je zieke kinderen uit het vertrouwde gezin halen en in een speciaal ziekenhuis verplegen? Florence Nightingale was er geen voorstander van. Die zieke bengels zouden de boel alleen maar op stelten zetten. Maar het tij was niet te keren. In 1852 opende het eerste kinderziekenhuis zijn deuren in Londen. In Nederland volgde in 1863 het Sophia Kinderziekenhuis in Rotterdam en in 1865 het Amsterdamse Emma Kinderziekenhuis.

Maar toen begon de ellende pas. Want wie was in staat om de patiëntjes te verplegen? Tot 1900 hing het succes af van de directrices. Dat waren geen verpleegsters, maar dames van gegoede komaf, die het als hun taak zagen om de kinderen te beschaven. Op zaal werkten gehoorzame vrouwen, die orde hielden en flink konden soppen. Hoewel niet opgeleid, noemde de leiding ze ‘kinderverpleegster’, wat vertrouwenwekkend overkwam. Na 1900 kregen de kinderziekenhuizen de status van algemeen ziekenhuis en startten ze hun eigen opleiding voor ziekenverpleegster.

Langzamerhand kwam er aandacht voor de specifieke verpleging van het zieke kind. In 1928 volgde de wettelijke erkenning van de Aantekening Kinderverpleging, waarmee het beroep een eigen status kreeg. Na WO II kwam het welzijn van het zieke kind centraal te staan. Ruime bezoektijden, eigen speelgoed en aandacht voor de psyche maakten ziekenhuisopname dragelijker. De rol van de kinderverpleegkundige, zoals ze na 1970 heette, veranderde mee. Teamwork en specialisatie stonden hoog in het vaandel. Tegenwoordig zijn kinderverpleegkundigen op Hbo-niveau opgeleid en als beroepsgroep goed georganiseerd. Ook zij vinden dat het zieke kind zoveel mogelijk thuis verzorgd moet worden, maar wel met ondersteuning van een specialistische kinderverpleegkundige.

Lees de vorige blog van Nannie: ‘Koester de vakbladen!’ Lees meer>>>