Blog Nicole: 'Vakidioten met een zorghart'

We hebben de drang om voor andere mensen te zorgen, waarbij de kans groot is om onszelf weg te cijferen. We lopen het risico om overspannen te raken of riskeren zelfs een burn-out. Een laag salaris, nooit uitgeleerd, want er volgen weer nieuwe verplichte trainingen. Reorganisaties. Geboorte en dood. Verdriet. Pijn. Leed. Geweld. Maar ook blijdschap. Een wirwar van emoties. Een doolhof van disciplines en organisaties. Veel kennis moeten hebben van symptomen die bij de ziektebeelden horen. Preventie en voorlichting. Gesprekstechnieken beheersen. Een sterke maag hebben. We moeten overal mee om kunnen gaan.

En het meeste leer je niet vanuit de theorie. Dat leer je pas in de praktijk. Geen opleiding kan volledig aansluiten bij de werkelijkheid. Ik weet het nog goed, het eerste sterfgeval dat ik meemaakte op jonge leeftijd. Ik moest huilen. Je leert niet uit een boek hoe je om moet gaan met emoties. Hoe je empathie kunt tonen. Wat je tegen de familie zegt als hun moeder voor hun ogen onsuccesvol is gereanimeerd. Wat je tegen een machinist zegt als er net een jong meisje voor zijn trein is gesprongen. Dat leer je door te ervaren, door ervaring op te bouwen en door jezelf te ontwikkelen. Door je soms kwetsbaar op te stellen.

Ook wij, verzorgenden, verpleegkundigen en andere hulpverleners met ons zorghart blijven maar een mens. We kunnen nog zoveel willen, soms lukt het gewoon niet. Soms staan we machteloos. En ook dat moet je leren accepteren. Gelukkig krijgen we regelmatig een dankbaar woord of compliment van een cliënt. Een knipoog of een warme glimlach. Een reep chocolade of een doosje bonbons. ‘Geniet er maar van, zuster.’

Maar soms zijn er weinig goede woorden: ‘Je bent te laat! Waar bleef je nou? Weer een ander!’
Ook nu blijven we vriendelijk en geduldig. Van binnen vloek ik natuurlijk wel eens, maar alleen van binnen. Aan de buitenkant is er bijna altijd een glimlach.

Het is zo en het blijft zo. We staan iedere dag weer op om voor andere mensen te zorgen. We lijken wel gek. Ik durf mezelf een idioot te noemen, maar wel een gelukkige idioot want ik zou niet zonder dit beroep kunnen. Ik durf toe te geven dat ik verslaafd ben aan mijn werk. Maar soms tijdens de afkickverschijnselen denk ik… Zoek toch een ander beroep! Gooi je carrière om!

Maar ik weet het zeker, net als vele andere mensen die bovenstaande zullen herkennen. We zouden er doodongelukkig van worden.

Welkom in de zorgwereld! Een wirwar van emoties.

Ik draag deze blog op aan Lydia, Margriet en Peep. Zij weten wel waarom.