Blog Renée: ‘Dit is wat ik wil!’

Het ziekenhuis. Voor veel mensen niet echt een plek waar ze graag zijn. Maar voor mij gold eigenlijk altijd het tegenover gestelde. Zodra ik in een ziekenhuis was, voor een gescheurde enkelband of een controle bij de orthodontist, ik vond het altijd een interessante plek. Wanneer ik door de gangen liep, voelde ik me als Meredith van Grey’s Anatomy. En wilde het maar al te graag weten: operaties, radiologische behandelingen, bloedtransfusies… Ik wist het al vrij snel zeker: hier wil ik later werken!

Tijdens mijn tweedejaars stage kwam deze droom eindelijk een beetje uit. In het het Meander Medisch Centrum mocht ik een half jaar lang iedere dag als een echte verpleegkundige-2-be op de dagbehandeling chirurgie & interne geneeskunde aan de slag. Vanaf het moment dat ik wist dat ik hier mijn stage ging lopen had ik er ontzettend veel zin in!

Maar zo’n eerste week op een nieuwe afdeling is toch ook spannend. Ik moet nog wennen aan de afdeling, mijn nieuwe collega’s leren kennen, weten wat er van mij verwacht wordt en duidelijk maken wat ik van hen verwacht. Daarnaast word ik overladen met nieuwe informatie: protocollen, vakjargon, patiëntencategorieën… ‘t Is echt wel even anders dan mijn stage in het verpleeghuis! Gelukkig ben ik samen met een andere hbo-v student, Krista. Zij zit bij mij in het jaar. We hebben dezelfde opdrachten, kunnen het goed met elkaar vinden en we hebben daardoor veel aan elkaar.

Nadat de eerste week op de ‘chirurgische kant’ erop zit, begin ik eindelijk een beetje wegwijs te worden op de afdeling. Ik loop nog wel veel mee met mijn begeleider, maar ik neem ook al zelf anamneses af en houd me bezig met de pre- en postoperatieve zorg rondom een OK. Ik vind het geweldig, maar het is ook allemaal best pittig. Ik word er soms een beetje onzeker van als ik na een aantal dagen nog steeds niet precies weet hoe het nou werkt.

Ergens in die eerste dagen ben ik in gesprek met een patiënt die voor een hartkatheterisatie is opgenomen. Hij is behoorlijk nerveus en vindt het allemaal maar spannend. Na afloop is alles goed gegaan en ik merk aan de patiënt dat hij opgelucht is. Hij vraagt mij hoe lang ik al in het ziekenhuis werk. Ik vertel dat ik stagiaire ben en dat dit mijn tweede week is. Hij kijkt me vol ongeloof aan: ‘Meen je dat nou? Ik dacht dat je allang verpleegkundige was.’ Op dat moment loopt mijn werkbegeleider langs en de meneer zegt: ‘Ze heeft het hartstikke goed gedaan vandaag!’ Hij kijkt me aan en zegt: ‘Jij komt er wel.’ En de onzekerheid die ik een paar tellen hiervoor nog had, verdwijnt als sneeuw voor de zon. Ik voel me goed, ben gelukkig en weet het zeker: ik wil als verpleegkundige in het ziekenhuis werken.