Blog Renée: 'Misschien toch de OK?'

De eerste keer dat ik een operatiekamer binnenkwam, was ik amper 1 jaar oud. Mijn amandelen werden eruit gehaald. De tweede keer kan ik mij nog herinneren. Dat was tijdens een rondleiding in het Medisch Centrum Alkmaar. Althans, ik kon vanaf buiten naar een lege OK kijken, we mochten niet naar binnen. Dus eigenlijk telt die keer niet echt.

Maar de derde keer zal ik nooit vergeten! Die was tijdens mijn eerste ziekenhuisstage in het Meander MC. Van mijn werkbegeleider mocht ik een ochtendje uitplannen om mee te lopen met de OK. Na wat heen en weer gebel met het secretariaat van de OK’s kon ik een afspraak maken. Ik werd ingedeeld in een OK waar die ochtend veel patiënten van de dagbehandeling zouden komen. Zo zou ik een goed beeld krijgen van de operaties die de patiënten van de dagbehandeling ondergaan.

Nadat ik mijn witte zusterpakje had ingewisseld voor een groene operatieversie, was ik er helemaal klaar voor. Ik werd op sleeptouw genomen door de operatieassistenten. Zij vertelden precies hoe alles in z’n werk ging en waarom bepaalde acties wel of niet werden uitgevoerd. Ik keek mijn ogen uit; vanaf de eerste minuut was ik geboeid. Van de dubbele check of we wel de juiste patiënt voor ons hebben liggen en dat de juiste ingreep uitgevoerd gaat worden, tot het intuberen nadat de patiënt onder narcose is. Ik vond het gaaf om te zien hoeveel personen erbij betrokken waren, hoe secuur de chirurgen (in opleiding) tewerk gingen en wat me nog het meeste opviel was de sfeer. Deze ochtend werden relatief kleine ingrepen verricht. Ik mocht van dichtbij meekijken, er hing een ontspannen sfeer, er werden grapjes gemaakt, gekletst én er werd met chirurgische precisie gehandeld. Zodra de operatie afgerond werd, werden alle gebruikte materialen gecheckt en nogmaals gecheckt, zodat ze zeker wisten dat er niets bij de patiënt achter was gebleven.

Tekort aan stageplaatsen

Hopelijk kan Renée haar vierde stage doen op de OK. Gezien de enorme toeloop op de hbo-v kan dat moeilijk worden. Lees hier waarom >>>

In de middag mocht ik terugkomen, en toen begon het echte werk. Ik was getuige van een lumpectomie en een ablatio mammae, oftewel een borst-besparende operatie en een borstamputatie. Dat was andere koek. Indrukwekkend om te zien hoe de chirurgen de vrouwen ontvingen in de OK en rustig met ze doornamen wat er zou gebeuren. En natuurlijk de operatie zelf was nog veel mooier om te zien. Vanaf het moment dat de eerste incisie gezet werd, viel het mij op dat er niet eens zo heel veel bloed bij kwam kijken. En de bloedvaatjes die begonnen te lekken werden direct dichtgebrand. Wat mij het meeste bijstaat was aan het eind van de ablatio, toen de chirurg het laatste stukje borstweefsel losmaakte en dit in zijn hand hield. Ik kon alle borstspieren zien zitten, zoals ik ze ook kende van de anatomieboeken. Toch wel heel anders! Het was overweldigend om te zien. En ik weet het zeker; die vierde keer in de OK komt er zeker. Hopelijk niet als patiënt, maar als derdejaars stagiaire. Een carrière als OK-assistent lijkt mij ineens niet zo’n gek idee…