Blog Renée: 'Hoe zit het met míjn privacy?!'

Ik ben net begonnen met een nieuwe stage. Voorafgaand aan de stage kreeg ik een heel pakket via de mail met formulieren die ik moest invullen. Contract, verklaring van hepatitis B, belastingformulieren, dat soort dingen. En uiteraard zat er ook een ‘verklaring geheimhouding’ bij. Ik ken het formulier van eerdere stages, lees de inhoud even door en onderteken de verklaring snel. Ik zal niet over andere patiënten praten, als dit mijn gesprekspartner niets aan gaat. Het klinkt voor de hand liggend; natuurlijk praat je niet met anderen over een patiënt met naam en rugnummer. Diegene heeft daar niets mee te maken. Logisch.

Toch viel het mij tijdens eerdere stages soms nog best tegen. Bijna zonder dat ik het door had, had ik al een naam van een patiënt genoemd toen er thuis werd gevraagd naar mijn stage-ervaring. Als beginnende student moet je even leren hoe je daar mee omgaat, en dan zit dat ook wel goed.

Tijdens de introductiedagen van mijn stage kregen alle nieuwe studenten behalve een wegwijs in het ziekenhuis ook een college over de veiligheid van het ziekenhuis. Veiligheid in de zin van persoonlijke informatie beschermen, privacy, vertrouwen. Ik dacht nog even snel aan de ‘verklaring geheimhouding’. Die had ik getekend en opgestuurd. Ik zat goed.

Ook oppassen met het gebruik van whatsapp! Dat lees je hier >>>

Maar behalve het ‘anoniem houden’ van een patiënt, gaat de veiligheidsgarantie van het ziekenhuis nog veel verder. Voor wie doe je de deur van de medicijnkamer wel of niet open? Alleen voor collega’s die je kent? Maar die hebben een eigen toegangspas. Voor mensen in uniform dan, die zullen wel in het ziekenhuis werken. Ga maar eens bij jezelf na; laat jij iedereen binnen die je niet kent? Vraag je altijd uit wat ze daar gaan doen? Ben je altijd achterdochtig dat diegene daar misschien niets te zoeken heeft? Uit een voorbeeldfilmpje bleek dat acteurs die een uniform en een zelfgemaakt personeelspasje droegen (gewoon van internet) overal werden binnengelaten. Van medicijnkamer tot OK, niemand checkte of het pasje wel klopte, en niemand had gezien dat de functie van deze man ‘patatbakker’ was, in plaats van verpleegkundige. Tja…

We kregen ook te horen, dat wanneer iemand via de telefoon vraagt of een bepaalde patiënt op jouw afdeling ligt, je in principe geen informatie mag verstrekken, tenzij dit de eerste contactpersoon is. Niet eens of iemand al terug is van de OK, of überhaupt hier op de afdeling is opgenomen. Maar wat nou als een geïnteresseerde dochter belt of haar vader al terug is van zijn operatie, maar niet als contactpersoon staat vermeld. Mag je dan niets zeggen, omdat deze dochter misschien zichzelf voordoet als dochter, maar eigenlijk de stalker van meneer is? Ik vind het lastig, want waar trek je de grens? Waar ligt de overgang van vertrouwen naar wantrouwen. Moet je altijd alles maar in twijfel trekken? Wel voor de veiligheid en de privacy van de patiënt. Maar ja.

Tegelijkertijd vraag ik mij af wie rekening houdt met mijn privacy. Ik vraag me af in hoeveel fotoalbums ik straks te zien ben terwijl ik niet keek, onder het mom van:  ‘anonieme verpleegkundige die mijn vader zo goed geholpen heeft’.