Blog Rob Keukens: 'Ons soort leven'

In het journaal zien we tijdens de bestorming van V&D hoe bezeten mensen elkaar met afgeprijsde koekenpannen op het hoofd slaan. Daarna kijken we naar een willekeurige verzameling narcisten die van een duikplank springen, op een vlot drijven of een klysma nemen. Snel schakelen we over naar Linda.tv. Daar kunnen we zien hoe door agenda’s, foto’s en chats van BN’ers wordt gescrold, zodat we meer te weten kunnen komen over de beroemdheid achter de mobiel. Vervolgens staan we voor een moeilijke keuze. Stemmen we af op de schuimbekkende hyperactieve grappenmaker die zo virtuoos zwakzinnigen, rolstoelrijders en menopauzevrouwen beledigt? Of kiezen we toch voor het programma waarin schaamteloze mensen voor een handvol zilverlingen bereid zijn hun waardigheid te grabbel te gooien? En de keuze is nog niet gemaakt of het is alweer tijd voor onze volgende obsessie: de zoveelste talentenjacht voor bij wie er een onoverbrugbare kloof gaapt tussen enerzijds ambities en anderzijds talent. Hier kunnen we zien dat Voltaire gelijk had: ‘Eigenliefde is een ballon gevuld met lucht waaruit stormen tevoorschijn komen als je erin prikt’. De avond wordt afgeblust met een dagelijkse portie van het zich eindeloos voortslepende Utopia waar de sluier van hoogmoed bij de bewoners het zicht op de werkelijkheid belemmert. Er is Amerikaans onderzoek dat laat zien wat de belangrijkste waarde is die tegenwoordig in televisieprogramma’s wordt overgedragen: roem. Ooit was dat gemeenschapszin. Sommige mensen willen dat de grenzen rond ons land gesloten worden. Hun argument is dat onze smetteloze manier van leven beschermd moet worden tegen de vreemdeling…