Blog Sandra: 'Fluisteren helpt niet'

Een pe-ti-tie… Wat helpt een petitie? Ondanks de vurige píetitie, verdwijnt de zwarte piet. Amsterdam wil naast de goede sint voortaan een – nog betere – cadeaumanager zonder negroïde kenmerken. Sinterklaas krijgt een nieuwe baas.

Sorry, even een zijweg. Maar petities of pietities of misschien pleegtities, het helpt toch allemaal niets. Vind ik, met mijn oneindig ongenuanceerde, lompe meninkje. Ga naar de petitie>>>
Ook Abvakabo FNV-voorzitter Corrie van Brenk heeft een meninkje: ‘Als we nu niets doen, wordt 2015 een zwart jaar voor ouderen, kwetsbare kinderen en zieken. We moeten tot het uiterste gaan om de zorg te redden!’ En daarom dus een petitie… 1

Nou sorry voor mijn ongemanierde reactie, maar als dat het uiterste is: stilletjes thuis een digitaal knopje indrukken? Is dat een punt maken? Een punt-je! Een zuchtje. Een kuchje misschien.
Jaren geleden schreef ik op Nursing.nl dat ik vond dat het zo niet langer kon: hoge werkdrukken, genegeerde patiënten, hoge noden zonder antwoord. Velen reageerden fel onder mijn tekst: ‘Ja Sandra, als jij actievoert, doen wij met je mee!’ Ik schreef zelfs een artikel over je rechten bij staken in die tijd. Iemand organiseerde een datum, een plaats om te verschijnen. Het hele plan lag op straat. Maar geen plegen.

Staken!

Benieuwd naar de blog van Sandra over het staken? Je kan ‘m hier teruglezen>>>

Hier en daar fluisterden een paar kleine groepjes in shirts met ‘ik pik het niet meer’-teksten. Maar geen mens die overeind kwam, bij dat bed vandaan liep, op zijn fiets klom en door de straten schreeuwde.
Inmiddels wat jaren verder gaat mijn patiënte helemaal onderdoor aan haar MS. Ze kan geen kant meer op, niet zelf wassen, niet plassen. Haar man met eigen bedrijf heeft zijn handen in zijn haar en in dat van haar. Ze redden het niet thuis. Hij slaapt niet, zij eet niet. In mijn ziekenhuis klampen ze mij aan voor hulp. Helpen is immers mijn werk. We bellen wat en dan blijkt de mevrouw – hoe ziek, afhankelijk en uitgeput ook – geen recht te hebben op een verpleeghuisplekje. Nieuwe regels.

Regels. Om zorg betaalbaar te maken. Regels. Waarbij zorg wellicht betaalbaarder wordt, maar zorgloos. En daardoor heeft mijn patiënte méér zorgen. Haar stress groeit door de zorginstanties om haar heen.

Het kabinet wil dat mensen thuis zorg ‘genieten’ en dat naasten zorgtaken op zich nemen. Deze man is jong en flexibel, zegt het kabinet. Maar ik zie een doorbuigende meneer met blauwzwarte lijstjes om zijn ogen. Een meneer die zijn eigen bedrijf wil opgeven. Omdat hij bij zorgverlof klanten verliest en nul geld verdient. Zij ziek + hij moe = financiële problemen. Hoe had het kabinet dat gedacht?
De petitie. Ik denk er nog eens over na. Teken hem schoorvoetend. Voor de zekerheid. Wie weet helpt het, ergens. Maar liever ga ik keihard zelf schreeuwen. Liever ga ik snoeihard met jou kabaal maken. Beter zou het zijn als we allemaal van ons lieten horen. Zorgmensen. Zorgvragers, zorgbieders, bezorgden.
Ach, wie houd ik voor de gek? In een wereld met thuisbezorgd.nl en afvalpillen, vaatwassers en zelfparkerende auto’s. In deze wereld komt geen mens overeind. De patiënt niet, want zij heeft te veel MS om nog overeind te komen. De verpleegkundige niet, want zij kijkt Greys Anatomy.
Stinkwereld.