Blog Sandra: ‘Ik geloof!’

Mijn dochter weet sinds kort dat Sinterklaas niet helemaal is wie wij beweerden. Ze is bedonderd. Gelukkig vindt zij het vooral belangrijk om groot te zijn. En bij groot hoort het niet-geloven in Sinterklaas. Klaar dus.

Tja, Sinterklaas bestaat niet. Zwarte piet mag niet. Er blijft verrassend weinig feest over rond 5 december. Wij hebben dan ook – ondanks het niet bestaan – besloten om de verjaardag van de Sint wél te vieren thuis. Waarom ook niet? Feest. Kadootjes. Elkaar een beetje plagen met een gedicht. Dat is toch iets vast te houden?

Ik begrijp dat er mensen zijn die zich beledigd of gekwetst voelen door onze Zwarte Piet. Nou ja, niet door Piet zelf, want die doet geen vlieg kwaad. Maar door de schminkers. Zwart mag niet meer. Ik begrijp het. En wat mij betreft schilderen ze die pieterbazen (bázen, dus niet slaven) in alle kleuren van de regenboog. Niet schminken is wat verraderlijk. De kinderen zouden hun meester herkennen of de buurvrouw…

Maar laten we niet zo zeuren

Over kleuren

niet

Over die van Piet

En niet over die van de mensen

Aan de grenzen

Laten we pieten in alle kleuren

Onze huiskamers in sleuren

Laten we mensen zonder huis en haard

Mee laten genieten van onze Speculaastaart

Vluchteling of Piet

Verban die mensen niet!

Sorry, even in een dichterlijke bui. Dat krijg ik zo rond Sinterklaas. En met de kerst voor de deur, is een beetje medemenselijkheid toch altijd wat voor de hand liggender. Vriendelijkheid. Laat wat kerstgetingel doorklinken in de woorden die je spreekt tegen en over een ander. Er zijn al duizend bommen en granaten. Ze komen steeds dichterbij. Dan moeten we toch het vluchten ook beter begrijpen. Als die bom op Parijs nu voor ons land was bedoeld. En dan nog één en nog een paar… dan willen wij toch ook de grenzen over?

Maar ik loop weer eens van het pad. Sinterklaas, daar had ik het over. Ik vind dat we, na al die aanslagen en dreiging, wel wat magie kunnen gebruiken. En fantasie. Laat daarom die goede Sint en zijn mede-managers in welke kleur dan ook, prachtige gedichten schrijven. Geef elkaar een klein kadootje. Verras, plaag, giechel.

Op 5 december loopt Sint ook altijd over mijn afdeling. Omdat je magie goed moet plannen, is er een heel rooster. In zo’n groot ziekenhuis, heb je namelijk meerdere sinten nodig. Het is een pracht gezicht, een mevrouw met een kladblok op de hoek van twee afdelingen. Ze houdt de ene Sint tegen, tot de andere uit het zicht is verdwenen. Dan mag hij weer doorlopen (witte Sint is ook maar een knecht van de mevrouw met het kladblok, zo blijkt).

Met mensen met accordeons struikelen de pieten de patiëntenzalen op. En zie nou die gezichtjes van die volwassen niet-gelovers. Zie eens hoe ze verlegen kijken als de Sint zegt: ‘Zo meneer De Vries, u was niet thuis, dus ik dacht: ik zoek u maar even op in het ziekenhuis’. Sint opent harten. De pieten maken mensen aan het lachen. Slecht etende patiënten stoppen keurig even een pepernoot naar binnen.

Magie in het piepklein. Wat ben ik blij dat deze traditie bestaat. Een traditie die laat zien dat we voor geen enkele rang, stand of kleur iets hebben te vrezen. Vandaag kleuren de Witheiligman en de Zwarte Piet het ziekenhuis schuimpjesroze.