Als zoveel verpleegkundigen was Sandra ooit té lief. Gaandeweg leerde ze dat verplegen ook gaat om respect afdwingen bij dokters en collega’s en aangeven wanneer patiënten over grenzen gaan. Zou het niet veel beter zijn als studenten dat al tijdens hun opleiding zouden leren?
Zijn er eigenlijk ook lessen in assertiviteit aan een verpleegkunde-opleiding? Dat vroeg ik me vanmorgen af toen ik wakker werd, na een pittige late dienst.
Naast mij stond mijn student. Een kanjer. Ze weet al heel veel, toont initiatief, waakt over haar grenzen, is ontzettend lief. Maar juist dat laatste lijkt in de huidige (verpleeg)wereld wel eens een vloek, een beperking.
Ik was ook lief, ooit. Nou ja, nu nog steeds natuurlijk. Tegen mijn patiënten en heel geregeld ook tegen mijn dochter. Maar ik was té lief. Ik wilde alles weggeven aan mijn patiënten. Dat wil ik nog steeds, maar ik ben tegenwoordig op mijn hoede. Geef je namelijk meer dan je krijgt, dan doet dat iets met je.
Studenten zijn vaak bang om lastig gevonden te worden. Zet je daar overheen en wees assertief, zegt praktijkbegeleider Vivian van Leeuwen. Lees meer>>
Ik heb mij wel eens gefrustreerd gevoeld, leeggezogen, boos, teleurgesteld, opgebrand zelfs. Mijn werk is fantastisch, maar iedereen trekt aan je. En ik begrijp dat. De dokter heeft haast, de patiënt is angstig, de laborant heeft meer te doen … maar ik dan?
Verpleegkundigen, mensen in de zorg, passen in mijn beleving te weinig op zichzelf. Ik vind dat dát een les moet zijn voor verpleegkundigen in opleiding. Pas op jezelf!
Laat je niet, nooit, beledigen of naar beneden halen door een collega. Jij bent niets minder dan een arts. De hoogte van een opleiding zegt niks over de hoeveelheid respect over en weer.
Ik hoor mijn student keurig ‘u’ zeggen tegen de dokter. Niks mis mee, deze dokter is lief. Maar ze zijn er ook anders. Ik ben ooit gestopt met ‘u’, omdat de dokters ook chronisch ‘je’ zeiden tegen mij. Ik zei ‘u’, zij zeiden: ‘Schiet je een beetje op?’ of ‘Wat een domme vraag!’
Ik gedraag mij keurig netjes en beleefd naar de artsen. Ik krijg dat ook eigenlijk altijd terug. Maar dat is aan het begin van mijn carrière wel anders geweest. Ik was onzeker, ik wist niet alles, ik stelde onhandige vragen. Natuurlijk was ik daarin af en toe irritant. Maar dat geeft niemand het recht mij respectloos te behandelen.
Ik zie mijn student, de kanjer. Qua intelligentie, kritische blik en liefde voor het vak gaat ze het zeker redden. Maar ik voel de gieren boven haar hoofd. Ze gaan haar nog pijn doen, laten schrikken, wellicht afschrikken. Ik praat daarover met haar. Maar moet school ook niet zoiets voor zijn rekening nemen?
Ik zit te denken aan een les waarin je leert dat je als verpleegkundige niet alleen empathisch en flexibel moet zijn, maar dat je de ene week leert hoe je voor jezelf opkomt bij je leidinggevende. De andere week hoe je handelt als een dokter de verbinding verbreekt en je nog niet hebt bereikt wat je wilde. Week nummer drie zou kunnen gaan over hoe je collega’s respectvol maar duidelijk wijst op dingen die beter kunnen (kwaliteit, hygiëne, houding). En dan week vier les in mondige patiënten. Want je moet ze helpen, maar je mag je grenzen daarin aangeven. Nee, dat móet.
Om vol te houden. Om het werk de komende veertig jaar leuk te houden. Om voor jezelf en je afdeling de kwaliteit uit te dagen en hoog te houden. Om jezelf stevig neer te zetten en je daar goed bij te voelen. Want lieve, lieve verpleegkundigen (in opleiding) verplegen is meer dan alles geven. Verplegen is ook krijgen (respect, compassie, mogelijkheden, opleidingen, voldoende salaris, arbeidsomstandigheden).
Is het geen leuk idee dat scholen verpleegkundigen uitnodigen? Voor gastlessen met sprekende praktijkvoorbeelden en creatieve ideeën om daarmee aan de slag te gaan. Samen kijken: waar loop je als student tegenaan of wat vrees je nog? Wat heb je nodig? Bij wie moet je zijn? En wat ga je zeggen?
Wanneer kan ik komen?
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account