Blog Sandra: ‘Ode aan de verzorgende ig’

Ik werk in een ziekenhuis. Al mijn hele carrière(tje). Ik verpleeg er kritisch en doeltreffend in het rond. Ik werk volgens een holistische mensvisie. Die heb ik mij ooit aangemeten op de hbo-v en die heb ik nooit weer uitgetrokken. De mens is meer dan een tumor. Hij heeft een partner en kinderen, een eigen zaak en een grote tuin. En angst over doodgaan. Zo’n mens is meer dan pillen en slangen. Ik weet het. Maar of ik het ook naleef…

Ik ren, meet, deel medicijnen, zet infusen in elkaar, sluit ze vakkundig en veilig aan, was, maak een bed op, meet nog eens, spreek een arts. Ik ben altijd blij als het me allemaal weer is gelukt. Maar sinds een poosje ga ik denken dat het me allemaal helemaal niet lukt.

Nee, volgens mij dreigt er geen burn-out. Al is het zéker drukker geworden op mijn afdeling. We hebben bijna dagelijks een collega minder dan zou moeten. Maar daar kan ik nog veel mouwen aan passen (dan laat ik dat plassen wel weer even). Nee, het is niet dat, dat mij doet voelen dat ik tekort schiet. Het is Patricia.
Mijn opa is opgenomen in een verpleeghuis. Hij heeft een CVA doorgemaakt. De helft van zijn lijf wil niet meer zwaaien en lopen. Verder praat hij niet meer, kijkt nog wel, lacht en huilt en knikt en slaapt de hele dag. Mijn opa. Wat blijft er weinig van hem over. Ik ga geregeld op bezoek. Daar lijkt hij blij mee. Als hij me ziet. Als hij wakker is. Ik stel wat vragen, toon wat foto’s, houd mijn dochter omhoog. Soms lacht hij ineens en knikt en dan hebben we contact. Soms kijkt hij dwars door me heen.

Wat snapt hij nog? Wat hoort hij, als hij lijkt te slapen? Wat zou hij willen zeggen nog? Ik heb geen idee. Maar Patricia weet het wel. Patricia. Zij is IG’er rondom mijn opa. Zij ziet het als hij pijn heeft. Ze geeft hem verdikte koffie en lacht met hem dat het zo vies is. Bezorgd geeft ze wisselligging. Ze strijkt haren recht, die van hun plaats glijden. Ze draait kussens om. Ze veegt zijn mond even schoon en  zijn tranen weg. Ze zegt iets en ik weet zeker dat ze zijn hart raakt; ik zie het gebeuren.

Ze ziet wat nodig is en geeft het. Ook al is het een heleboel werk. Ze moet in haar eentje heel erg veel. De mensen hier lopen door elkaar, zijn boos soms, gooien koffie om. Patricia blijft lachen, legt mij alles uit over mijn opa en geeft ondertussen van alles aan iedereen. Wat doet ze dat goed. In haar eentje legt ze mijn halfzijdig verlamde opa op zijn zij. Nee hoor, ik hoef niet te helpen.
Krijgt zij wel genoeg betaald? Ze werkt hard en zwaar, is super lief voor mensen die het niet allemaal waarderen. Ze heeft engelengeduld. Én ze let op de puntjes. Op scheren, op vlekjes, op rimpels in lakens, op laag zakkende wenkbrauwen en opkrullende mondhoeken. Ze ziet alles. Zij ziet mijn opa met alles erop en eraan. Terwijl hij voor mij bijna verdwenen lijkt soms. Zij ziet het en haalt hem zoveel mogelijk tevoorschijn voor me.  O, ik wou dat ik dát kon! Dat ik zo gedetailleerd was.
In het ziekenhuis denken we om pillen en dubbelchecks, om infuuslijnen en rapportages. Maar die echte mens zien, kussens opschudden, nachtkastjes netjes maken, koffievlekjes wegvegen, tandenpoetsen, netjes scheren, wisselliggen… In het ziekenhuis kunnen wij wel een Patricia gebruiken, of twee!