Blog Sandra: 'Ouder worden'

Ik schrijf dit heel zachtjes: ik word dit jaar achtendertig. Op mijn afdeling is een groepsapp voor jonge collega’s. Ik zit daar niet in…

Sinds een paar jaar heb ik af en toe rugklachten. Ik moet steunzolen, zegt mijn fysiotherapeut. En daarmee begrijp ik dan ineens mijn patiënt van zeventig die zegt: ‘Ik voel me nog veel te jong voor een rollator’. Ik voel me nog te jong voor steunzolen. Het verandert niks aan mijn rug, maar mijn hoofd knapt op van die ontkenning. 

Dan zap ik alle reden tot ongerustheid over mijn vorderende leeftijd weg. Ik kijk EenVandaag, waarin verpleeghuisbewoners van tachtigplus vertellen over hun leven.1 Ik maak me druk om ouder worden. Zij zijn het al. Ze hebben zachte stemmen, gerimpelde vingers, rolstoelen, kleedjes. En beperkingen. Ze zijn lichamelijk beperkt, beperkt in hun bewegingen. Maar ze worden ook beperkt in hun mogelijkheden. Slechts weinig mensen hebben tijd voor een praatje. Ze zijn bovendien beperkt door regels. Eén mevrouw mag niet meer zelf naar de wc, vertelt ze. Mag niet? O, ik zou daar zo opstandig van worden. Ja, opstandig op de grond liggen met blauwe plekken waarschijnlijk. Maar iets niet mogen… het lijkt me vreselijk.

Blog Selma: ‘Terug naar school’
Selma moet weer terug naar de schoolbanken. Hoe bevalt dat, na 15 weken stage in het verpleeghuis? Lees meer>>>

Dat je vroeger records brak met fietsen, danste op de bar, mannen versierde en nu, met je hoofd vol van die herinneringen, komt er een meisje in het wit vertellen dat je iets niet mag. Voor je eigen bestwil, zegt zij. Zij denkt dat je haar niet begrijpt, omdat je dement bent. Maar je wilt het gewoon niet weten. Dan maar vallen, jij wilt lopen, fietsen, dansen.

Dat je niet zelf naar de wc mag, maar heel vaak moet plassen. Ik draai wel eens onzichtbaar met mijn ogen, als een patiënt alwéér moet plassen. Maar je zal diegene zijn… Dat je moet en dat je weet dat als je het probeert op te houden, je die hardlopende hulpverleners nog meer werk bezorgt.

Dat je lijf je halfzijdig in de steek laat is één ding. Maar dat je kinderen zo druk zijn dat je ze niet durft te vragen of ze je even meenemen naar buiten… Je zult maar de hele dag in je gezellige woninkje zitten te staren naar dezelfde foto’s van je partner die je zo mist en van je drukbezette kinderen en naar de regenboogtekeningen van je kleinkinderen van vier die inmiddels afstuderen.

Groentje
Ze mag dan wel ouder worden, Sandra voelt zich ook nog wel eens een groentje. Zeker nu ze net is begonnen in een nieuw team met veel onbekende ziektebeelden en behandelingen. Lees meer>>>

Nee, zo oud ben ik nog niet. Dan heb ik niks te klagen. Ik fiets, dans en bepaal zelf. Ik sta nog aan de goeie kant van dit verhaal. Ik ben de hulpverlener die fronst omdat de hulpbehoevende alwéér moet plassen of steeds dezelfde vraag stelt.

Maar je zal toch die andere zijn…

‘Dit is mevrouw Kleefstra, 87 jaar. Nee, ze geeft geen antwoord, maar wees maar blij, ze praatte ons vroeger de oren van het hoofd. Over dat ze zelf verpleegkundige was en een boek had geschreven. Druk die cd nog maar een keer aan. Dat was een musical of iets dergelijks uit haar jeugd. Daar wordt ze rustig van. Dan houdt ze vanzelf op met plukken. Zullen we haar even verdrogen. Ja, alweer.’ Zucht…