Blog Sandra: 'Soms moet je je stem laten horen'

Veel collega’s lezen mijn blogs en columns, en daardoor word ik soms op de gekste momenten aangesproken met ‘Ben jij soms Sandra?’ Heel gek, omdat ik die ander dus niet ken en diegene weet dan van alles over mij.

Het is natuurlijk een eer als iemand mij herkent. Dat betekent dat ik ben gelezen en daar doe ik het juist allemaal voor. Maar ik ben maar een klein en onbeduidend Sandraatje. En dat zeg ik niet zodat je dat gaat tegenspreken om mijn ego op te krikken. Nee, zo voel ik mij. Niets minder dan een ander, maar ook zeker niet anders dan een ander. Niet heel opvallend met mijn 168 centimeters, spijkerbroek en paardenstaart. 

Toch belde vorige week plotseling ‘de tv’. Iemand die werkte voor Avrotros belde mij. Mij? Ja, ze had een verpleegkundige nodig. En als je ‘verpleegkundige’ intypt in Google, schijnt mijn hoofd tevoorschijn te komen. Ze wilde me graag interviewen. ‘Met zo’n camera?’ vroeg ik angstig. Ja, met zo’n camera dus. ‘Nee,’ zei ik, want dat wil ik niet. Ik ben letters en meer niet. Ik vind het fotootje bij mijn column in Nursing al griezelig eigenwijs. Doe mij maar geen spotlights en aandacht, alstublieft.

Maar de televisiemevrouw kon heel goed praten (ze spreekt vast vaker verlegen Sandraatjes). En het onderwerp van haar interview raakte me. Het ging over fouten maken in de zorg. Iets waar we, naar mijn mening, te weinig over praten. Wat doet het met je patiënt? Maar ook: wat doet het met de zorgverlener? Er zijn verpleegkundigen die na een fout niet meer willen werken. Die het niet meer aandurven om levens in handen te houden. Graag steun ik ze tot ze terug zijn op de werkvloer.

Bijna vier op de vijf verpleegkundigen in het ziekenhuis (79 procent) ervaart regelmatig of zelfs altijd hoge werkdruk. Bij meer dan de helft (54 procent) heeft deze druk geleid tot het maken van één of meerdere fouten.
Lees meer>>>

Dat wilde die mevrouw me graag voor de camera horen zeggen. Ik heb me laten vangen. Het komt erop, vanavond. Kleine Sandraatje in het groot en rechthoekig. Rood van verlegenheid, maar in respectabel en collegiaal wit uniform.

Ik wilde niet op tv. Dat jij mijn woorden leest, vind ik fantastisch. Maar ik hoef niet zonodig te worden gezien of herkend. Als dat rode lampje brandt, vergeet ik mijn volledige vocabulaire. Maarja, als de boodschap er toe doet, dan stap ik soms even uit mijn veilige hoekje. Soms moet je je stem laten horen. Soms moet je je gezicht laten zien. Als dingen je aan het hart gaan, móet je soms iets doen wat je niet durft, vind ik.

De aflevering van het Avrotros-programma Zorg.nu met Sandra wordt vanavond 4 oktober uitgezonden om 21.25 op NPO1. Deze column verscheen eerder al in het Friesch Dagblad.