Blog Sandra: 'Terug naar school'

Ik ga weer terug de schoolbanken in. Ergens voelt het nog heel dichtbij, die hbo-v-opleidingsjaren. Ploeteren voor studiepunten, stagelopen en je heel klein voelen. Wat ben ik gretig geweest, maar ook bang…

Ik heb dan ook jaren geroepen tegen stagiaires: ‘Ik begrijp je zo met je drukte en onzekerheid. Ik ben zelf net klaar’. Tot ik een jaar of vijf bezig was; allang niet meer ‘net klaar’. Ik draaide mijn diensten als een sherrif. Ik was een fulltimer die alles wist van alle patiënten die bij ons lagen. Ik was er immers altijd.

Ik volgde een pulmonologie-opleiding. Hartstikke gaaf. Hard werken, verdieping, heerlijk, meestal. Al dat stampen, stond mijn thuiszijn en vrij-zijn wel eens behoorlijk in de weg. Maar dat was een jaartje. Dat was te overzien.

Blog Sandra: ‘Geen regels in Griekenland’
Na haar vakantie in Griekenland moest Sandra heel hard lachen om de Nederlandse zorg. Lees de vorige blog van Sandra>>>

Maar toen ik klaar was en opgelucht, kreeg ik toch weer kriebels. Een terugkerend fenomeen. Dan voelt mijn leven te vertrouwd en wil ik een nieuwe jas, in plaats van die die zo lekker past.

Ik werd moeder. Dat was mijn volgende uitdaging. En wat een gave baan is dat. Mijn werk veranderde er enorm van. Wat waren patiënten, collega’s, leidinggevenden en alles daar omheen een stuk minder belangrijk ineens. Ik werkte en ik deed net zo hard mijn best. Maar als de dienst voorbij was, wist ik niet hoe snel ik weer naar huis moest. Terugkomen voor werkgroepen? Ik dacht het niet! Ik was nodig om een wezentje in leven te houden, thuis!

Inmiddels is dat wezentje bijna tien jaar. En nu zij tien is, in groep zeven zit en de hele dag speelt met anderen dan haar moeder, nu zijn daar weer die kriebels. Nu mijn wezentje zichzelf kan aankleden en gewoon naar een wc loopt, naar school fietst en zelf brood smeert, nu is het weer tijd voor mij. Voor mama. Nee, voor Sandra!

Ik heb even gebeld en ik mocht wel komen, aanstaande donderdag. Op mijn oude school. Ik ga nóg een hbo-opleiding volgen. Want eigenlijk zou ik graag lesgeven. O, ik kan het verplegen helemaal niet missen. Mijn ziekenhuis en ik daar achter de schermen. Ik moet huilen als ik er aan denk, dat dat tijdperk voorbij gaat; het lege-ziekenhuissyndroom.

Maar na zestien jaar verplegen, is iets anders toch ook wel heel erg leuk. Doodeng, maar ik heb er heel veel zin in. Er moet weer van alles worden bedacht: hoe combineer ik school en stage met een 24-urige werkweek? Hoe ga ik dat betalen?

Lees meer…
Ook blogger Selma moet weer terug naar de schoolbanken. Alleen dat was na na 15 weken stage in het verpleeghuis. Hoe is dat?

Mijn hbo-v-diploma blijkt na zestien jaar niet zoveel meer waard, qua vrijstellingen. Nou moe. Heb ik daar toen zó hard voor gewerkt…?  Tja, als je moeder wilt zijn of anders even sluimert op je plek, dan veranderen dingen ondertussen. Mijn bachelor-diploma is alleen nog maar een formaliteit; een papiertje, dat me toelaat tot de opleiding, maar dat was met HAVO ook gelukt. Ai. Ach, met deze nieuwe opleiding (bachelor 2.0) heb ik weer een finish om naartoe te rennen. Of kruipen, dat zien we wel. Ik heb een doel voor ogen en dat voelt heel erg lekker.

Ik ben verpleegkundige, gelukkig. En vanaf donderdag ook weer student. Stagiaire straks. Dan ga ik stagelopen op scholen, waar verpleegkunde-studenten leren voor verpleegkundige. Ik ga ze het leren leren, terwijl ik het lesgeven leer.

Even weer heel kwetsbaar. Even zet ik alles op het spel. Maar wat er te winnen is, is veel te groot om het niet te wagen. Groter groeien, nieuwe kansen, andere mensen… yep, hij zal wat strak zitten, maar ik heb zin in mijn nieuwe jas!