Blog Selma: 'Terug naar school'

Ik waste en ik zorgde, ik was betrokken bij gezinnen en soms zelfs hele families. Ik had te maken met het verdriet en soms ook de humor van mensen met dementie. Ik kwam in aanraking met zware medicatie en met doorligplekken.

Ik liep en rende, mijn voeten droegen mij de hele dag. Mijn leuke Nikes waren vervangen voor praktische, rugtechnisch verantwoorde Ecco’s. Mascara droeg ik al maanden niet meer, mijn nachtelijke slaapuren waren gehalveerd en mijn middagdutje was als een keizer uit de mist opgerezen. Ik liep 15 weken stage en was eigenlijk voor het eerst in mijn leven voor lange tijd volop aan het verplegen.

In die 15 weken heb ik ontzettend veel geleerd en gezien. Voor mijn gevoel is mijn kennis verdubbeld. De praktijk is zó ontzettend leerzaam. De eerste weken was een wereldschok; wat een verdriet zag ik daar. Maar toen ik wat gewend was aan de doelgroep, zag ik ook de mooie dingen in het zorgen voor deze zieke mensen. Een blijk van herkenning van de man richting zijn echtgenote, een licht genot van een zorgvrager bij het ruiken van een lekkere zeep, en later zelfs een kus op mijn wang van een oude vrouw.

Oude rot in het vak Sandra gaat terug naar haar tijd als leerling-verpleegkundige, omdat ze een nieuw specialisme moet leren. De blog staat hier >>> 

Maar het leven van een stagiaire is niet gemakkelijk. Na een dag stage was ik fysiek thuis, maar mentaal dag en nacht aanwezig op mijn stage: had ik dat bed nou wel opgemaakt? En was die medicatie van 14.00 uur voor die mevrouw wel gegeven? Hoe zou het zijn met de dochter van die verwarde man?

Ja, het loslaten van de bezigheden op de stagevloer bleef tot op de laatste dag van mijn stage een strijd. Hoe laat je los, als je het werk met hart en ziel doet?

Daarbij hadden veel klasgenoten (en ik) buiten deze 32 uur stage ook nog een bijbaan in de horeca of supermarkt. Vanuit onze stage ruilden wij ons make-uploos gezicht voor wat mascara, onze praktische staart voor een mooie knot en onze stagekleding voor onze werkkleding: op naar ons bijbaantje. Waar we ’s ochtends nog de medicatie deelden en mensen wasten; daar waren wij ‘s avonds drankjes aan het serveren in het restaurant of vakken aan het vullen in de supermarkt.

Niet zo gek dus dat ik op het einde van mijn stage ook weer verlangde naar school. Het schoolleven is zo gek nog niet, heerlijk met leeftijdsgenoten in een lokaal. Leren, maar ook ontzettend veel praten en lachen. Ik had het gemist. Het voelde dan ook alsof ik weer terug naar ‘mijn’ wereld ging; die van boeken, verpleegplannen, huiswerk, muffe lokalen en mijn goede oude docenten.

Mijn opdrachten waren behaald, mijn handelingen afgetekend en mijn stage met een voldoende afgerond. Nu mogen die haren weer lekker los, mijn praktische, rug-technisch verantwoorde Ecco’s leg ik in de kast en mijn nachtrust is teruggekeerd. Leerling verpleegkunde zijn: wat is het leuk. Ik geef een dikke duim omhoog aan alle stagiaires, al zeg ik het zelf!