Blozen op je werk

Op een mooie maandagochtend strijk ik neer op de rand van een bed. Onder de deken ligt een snikkende dame. Ik vraag haar wat ik voor haar kan betekenen. Wat is er aan de hand? Hortend en stotend vertelt de mevrouw dat haar man die nacht aan haar bed verscheen. Even vraag ik mij af: zag zij een geest? Dan blijkt dat haar man in levende lijve naast haar stond. Ook hij moest opgenomen worden.

De man moest met spoed geopereerd worden. O nee, schrik ik met mijn patiënte mee. Wat was er aan de hand. ‘Nou zie,’ legt de vrouw mij betraand uit, ‘hij had een vi-be-rator in zijn achterwerk gestoken. En die wilde er niet meer uit.’ Ja, dit overvalt mij. Ik geloof niet dat we het hier op school weleens over hebben gehad. Hoe reageer je op dergelijke verhalen? Ik houd mijn gezicht in het gelid. Pas in de teampost lach ik er even stiekem om.

Een poos later was ik een mannelijke patiënt van onder. Op zijn penis zie ik een vurig rood vlekje. Professioneel als ik ben, vraag ik er naar zonder blozen. Is het pijnlijk? ‘Dat heeft daar altijd al gezeten,’ zegt de man rustig. Hij heeft daar geen last van, want zijn vrouw en hij doen het niet meer. Nu wordt het toch wel warm achter mijn wangen. ‘En als ik wel zin heb, doe ik het gewoon zelf.’ De man zegt het, alsof hij het over stofzuigen heeft. Ik stotter net niet en rond dit onderwerp snel af.

Een jonge man wordt opgenomen in mijn dienst. Ik anamneseer hem grondig. Hij vertelt heel eerlijk over zijn psyche en de GGZ-ondersteuning die hij krijgt. Vanwege een seksverslaving. Weer zo’n onderwerp waar ik niet goed in ben. Ik besluit niet nader door te vragen en wil net aan een ander gezondheidspatroon beginnen, als de man besluit zijn verslaving aan mij uit te leggen.

Hij werkt met dames. ‘Hele mooien,’ zegt hij. ‘En dan moet het eruit, weet je wel?’ De man kijkt mij verwachtingsvol aan. ‘Eruit?’ wil ik vragen. Nog net op tijd kan ik dat voorkomen. O, dat. De man doet uit de doekjes hoe hij vele malen per dag ‘het’ eruit laat. Niet in schokkerende details, maar toch. Mijn heel beeldend brein weet niet wat het ermee aan moet.

Heel oprecht meen ik dat seksualiteit net zo normaal een gespreks- of blogonderwerp moet kunnen zijn. Zéker onder verpleegkundigen. Toch is het niet mijn sterkste kant. Het is mij iets teveel inzage, iets teveel privé. En terwijl ik dat schrijf, begrijp ik het zelf eigenlijk niet. Ik heb al kilo’s geslachtsdelen gezien en aangeraakt. Waarom neig ik dan toch nog tot giechelen bij dit soort dingen?