Geduld is een schone zaak, heb ik van jongs af aan geleerd toen ik in oktober begon met aftellen voor mijn verjaardag in september.
Soms zou ik de tijd maar wat graag willen doorspoelen. Fast forward!: zes maanden verder en ik sta lekker werkend zelfstandig bevallingen te doen, inzetbaar op elke verloskundige afdeling, en zo kan ik nog wel wat zaken bedenken die ik eigenlijk per direct wil kunnen.
Maar ik heb me erbij neergelegd. Als je nog nooit hebt auto gereden, kun je dat toch ook niet van de een op de andere dag? Deze acceptatie maakt de rol van lerende een stuk makkelijker en leuker.
Afgelopen week namen Conny (mijn werkbegeleidster) en ik een spoedsituatie door. Een casus van een vrouw, net bevallen met meer dan 1000 ml bloedverlies; een fluxus. Wat te doen?! Puntsgewijs kon ik vertellen wat ik zou doen, braaf oefende ik zelfs nog een bevalbed in trendelenburg.
Een half uur later. Ik druk op de noodbel want mijn patiënte verliest een vuistgroot stolsel en al met al veel bloed. De verwachte chaos in mijn hoofd blijft uit. Een vreemd soort kalmte overheerst. Ik handel bewust en rustig; ik weet wat me te doen staat. Ik bereid de patiënt voor op de verwachte drukte rondom haar bed. Medisch verloskundigen, artsen en verpleegkundigen vullen de kamer en tien minuten later is de patiënte gestabiliseerd en dringt het tot me door dat het gelukt is. Wat een kick! Adrenaline stroomt door mijn lijf en ik voel mijn zelfvertrouwen groeien. Mijn klompen zitten opeens een stuk lekkerder.
Natuurlijk moet ik nog veel leren. Maar ik heb ook altijd geleerd om je successen te vieren. Want in deze tijd van beoordelingen, reflecties en stress rond de hoeveelheid ziektebeelden die ik moet uitwerken, kon ik deze dag goed gebruiken. Is het erg dat ik uitkijk naar de volgende fluxus?
Beste mede-kersverse verpleegkundigen van Nederland, hou vol! Ik begin te geloven dat er licht schijnt aan het einde van de inwerktunnel.
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account