De ideale leidinggevende

Ik moet erom denken wat ik schrijf, want mijn bazen lezen mijn blogs. Maar ik heb gelukkig helemaal niets te klagen als het om leidinggevenden gaat. Toch hoor ik hier en daar collega’s weleens mopperen over hun bazen.

Nu zijn verpleegkundigen ook moeilijk te managen, lees ik in een boek van gezondheidszorgadviseurs van C3. Daarin wordt gesproken van twee werkelijkheden binnen zorginstellingen. Die van het management met kaderbrieven, structuurnotities en dergelijke. En de werkelijkheid van de verpleegkundige die moet voldoen aan de zorgvraag van de patiënt. Verpleegkundigen roepen dat zij beter dan managers weten wat nodig is voor goede zorg, omdat zij informatie hebben uit eerste hand; van de patiënt. De verpleegkundige kiest ervoor om beslissingen van managers naast zich neer te leggen, omdat zij voelt dat een patiënt iets anders nodig heeft. Dit frustreert de managers.

Tja, wat moet een manager met een kudde verpleegkundigen? Alle verpleegkundige trouw en toewijding steken wij in het vasthouden aan gewoonten en beschermen van al wat bekend is. En doen we dat werkelijk voor de patiënt of is het veiliger voor onszelf?

Maar stel dat ik nu een vacature mocht schrijven voor een nieuwe baas, dan zou ik dit vragen:  ‘man of vrouw die weet hoe een patiënt zich voelt. Die op de werkvloer is om te proeven wat verpleegkundigen doen. Iemand die directeurenbeleid kan vertalen in praktische verpleegtermen en hart voor de zaak. Die de winstpunten voor patiënten kan noemen uit nieuwe beleidsnota’s. Een mens die mee juicht en huilt.’ Ben jij de man of vrouw die ons in begrijpelijke taal de voordelen kan tonen van nieuw beleid, dan luister ik naar en vlieg ik voor je.

Ik ben geen lieverdje, soms. (Toch, baas?) Tenminste, ik zeg niet meteen ‘oké’ op nieuwe maatregelen. Vraag je mij nou wat de ideale baas moet kunnen, dan zou ik zeggen: dat zien en begrijpen en mij vervolgens met een arm om mijn schouder de juiste kant op duwen.

Hoe ziet de vacature voor jouw ideale baas eruit?