'De patiënt is dood'

Met de theorie had ik weinig moeite. Ik las, onthield en reproduceerde op papier. Maar de praktijktoetsen vond ik een hel. Bevend en zwetend stotterde ik dingen, waarvan ik wist dat ze niet klopten, terwijl ik met steriliteiten tegen patiënt, bed en vloer stootte.

Als je door het trillen heen goed keek, zag je dat ik wist wat ik deed. De volgorde klopte, de basis was goed. Alleen de uitvoering was twijfelachtig. Had mijn docent gezegd: ‘Sandra, adem even rustig in. Je weet het wel, heb daar vertrouwen in,’ dan had ik de toets evenzo bevend, doch foutloos vervolgd. Maar die ene docente die ik overal tegenkwam zei: ‘Schiet nou even op, Sandra, dit lijkt toch nergens op zo.’ En daardoor had ik dan bij voorbaat al een onvoldoende.

Na afloop van het catheteriseren sprak de docente haar eindoordeel: ‘De patiënt is dood.’ Ik zie mezelf nóg staan in dat kleine ziekenhuiszaaltje op school: lijkbleek wachtte ik af wat ik aan schokkends was vergeten. Nee, het inbrengen was, behalve klungelig, foutloos geweest. Ik had echter mijn handen vooraf niet gewassen.

Vandaag werk ik met een collega die bijna niet naast me had gezeten. Tijdens haar stage werd voortdurend gezegd dat ze vooral haar mond moest houden en alles verkeerd deed. De dingen die niet goed gingen, werden niet opbouwend overgebracht met een plan van aanpak ter verbetering. Zij moest maar stoppen, want ze kon het gewoon niet. Gelukkig was mijn collega vastberaden om deze dienst naast mij te zitten. Ze vocht en redde het. Maar dat was niet dankzij haar begeleiders.

Nu ben ik – honderd jaar later – zelf de (BIG-)toetser. Deze weken moeten al mijn collega’s laten zien dat ze kunnen injecteren. Dat wat ze al jaren doen, moeten ze deze dagen bewijzen. Trillend zitten ze tegenover mij. En ik moet kritisch zijn, want injecteren moet foutloos gebeuren. Hoe toon ik mij kritisch en meelevend? Aan deze kant van de tafel zitten, blijkt ook nog vrij lastig!