Diagnose ‘ongeneeslijk’ moeilijk voor allochtonen

Open en directe informatie zoals in Nederland gebruikelijk is, kan alle hoop wegslaan en nogal cru overkomen. Veel Turkse en Marokkaanse families verwachten dat een arts tot het laatst toe probeert een patiënt te genezen en hoop blijft geven. Ook bij een ongeneeslijk zieke patiënt.

Verpleegkundigen

Fuusje de Graaff onderzocht hoe de palliatieve zorg aan patiënten van Turkse en Marokkaanse achtergrond in Nederland gestalte krijgt. Ze keek vooral naar de communicatie en de al dan niet gezamenlijke besluitvorming in de contacten van verpleegkundigen en artsen met de ongeneeslijk zieke patiënten en hun familie. ‘Oudere, ervaren artsen en verpleegkundigen lijken vaker geneigd rekening te houden met de wensen van de verschillende familieleden. Zij leggen uit hoe het in Nederland gaat en waarom het zo gaat, en zij vragen de patiënt wat hij wil weten en welke wensen hij heeft. Het is heel belangrijk verbinding te maken met de patiënt en met de familie.’

Ongeneeslijk

De familie zit met het medisch oordeel ‘ongeneeslijk’ in haar maag en zal dat de patiënt vaak niet vertellen, om deze te beschermen en zijn hoop niet te ontnemen. ‘Bij Nederlandse zorgverleners prevaleert de kwaliteit van leven’, vertelt De Graaff. ‘Dus bij een medische inschatting dat een patiënt spoedig zal overlijden, gaan zorgverleners ervan uit dat het voorkomen of bestrijden van pijn en ongemak belangrijker is dan het leven te rekken. Turkse en Marokkaanse patiënten en familieleden accepteren dit minder. Zij vinden dat het moment van overlijden in Gods handen ligt en niet door artsen kan worden bepaald. Daarnaast zijn ze bang dat pijnbestrijding hen suf maakt, terwijl ze helder voor Allah willen verschijnen.’

Bron: NIVEL