Dokter, wat moet ik met jou?

Kom maar op, zeg ik met een opgeheven wenkbrauw. Ik doe in razendsnel tempo verslag van mijn patiënt. Deze fonkelnieuwe AGNIO begint er behoorlijk van te zweten. ‘Niet zo snel,’ zegt hij. Hij moet zich nog inlezen. ‘C-O-P-D,’ aap ik nu de spellende dokter na. ‘Emfyseem,’ leg ik uit. ‘Weet ik ook wel,’ bromt hij.

Ik vraag de dokter om een laxans. Hij vraagt onzeker wat ik altijd geef. Ik knipper met grote bambi-ogen: ‘Dokter, ik schrijf niet voor. Jíj hebt hiervoor geleerd, toch?’ Uiteindelijk bladert de jongen een recept magnesium tevoorschijn.

Een volgende patiënt is vandaag flink benauwd. ‘Even aankijken,’ zegt de dokter. ‘Dat gaat niet,’ spartel ik tegen. Omdat ik kennelijk met deze opmerking tegen het zere been van de dokter schop, houdt hij voet bij stuk. ‘Aankijken,’ zegt hij. Ik doe alsof ik deze orders noteer in mijn dossier, kijk halverwege de zin de jongen indringend aan en vraag: ‘En hóe was je naam?’ De dokter gaat toch nog maar even kijken bij de patiënt.

Door een epileptisch insult valt een patiënt plat op zijn gezicht. De dokter wordt erbij gehaald. De man blijft schokken. Dokter aanschouwt het geheel. ‘Moeten we ook iets doen?’ hint ik. ‘Ehm, ja,’ antwoordt de dokter dankbaar voor mijn voorzet. Daarna houdt hij weer zijn mond. ‘Diazepam?’ vraag ik. ‘Goed,’ knikt de dokter. De dosering kies ik uiteindelijk maar zelf. De patiënt knapt gelukkig op.

Ik weet dat alle dokters het dokter-zijn moeten leren. Zoals ik ook ooit bevend mijn eerste fraxi in een been stak. Maar in nood heb ik toch een dokter nodig die weet wat moet gebeuren. En wat is er mis met een dokter die zegt: ‘Goeiemorgen, mijn naam is Erik de Jager. Ik ben hier nieuw, zullen wij elkaar vandaag een beetje helpen?’

Wat zijn jouw ervaringen met agnio’s?