Donorweek - ja of nee?

Is het waar, als ik denk dat verpleegkundigen hun donorregistratie op orde hebben? En zijn wij daarnaast inderdaad allemaal bloeddonor? Logisch dat je het daar met je patiënten of hun nabestaanden af en toe over hebt. Maar bespreek je het weleens met je eigen naasten?

Ik had laatst bijna ruzie over doneren. Met mijn vriend. Hij vindt doneren eng. Niet het sneetje, maar dat je incompleet je hiernamaals tegemoet gaat. Doneren vindt hij tegennatuurlijk. Ik word daar een klein beetje woest van. Tegennatuurlijk? Leven is toch het meest natuurlijk dat er is? Je hart klopt of je dat nou wilt of niet. Terwijl je slaapt, rent, schrikt of neuspulkt, klopt het gewoon door. Zonder nadenken; goed geregeld. Nou ja, voor de meesten dan.

Sommige mensen hebben harten die er mee op dreigen te houden. Soms zijn dat kindjes. Of vaders of moeders. Of tantes of ooms, buurvrouwen, politiemannen of het meisje achter de kassa. Dan is leven ineens tegennatuurlijk. De wil om te leven wordt daar echter niet minder van. ‘Stel dat het één van je eigen kinderen is,’ stoot ik mijn vriend aan, ‘dan zou je toch ook willen dat ze een hart kregen?’ Hij beaamt het zonder nadenken. Dat wel.

Je mag ontvangen, als je bereid bent om te geven. Ik kan wel achter die stelling staan. Dat je pas organen krijgt, als je donor bent. Ogen, botten, huid, hart. Wist je dat ze zelfs gehoorbeentjes transplanteren? Wist je dat patiënten of naasten tot hun 81e levensjaar nog kunnen doneren? Wist je dat jij ‘ja’ kunt zeggen en dat je naasten dan nog steeds ‘nee’ kunnen beslissen? In mijn ziekenhuis waren in een jaar 200 geschikte weefseldonoren. Er vonden echter slechts 35 donaties plaats!

Een paar jaar geleden fantaseerden mijn collega en ik (allebei 25 jaar toen) over kinderen krijgen. Voor één van ons werd anders beslist. Mijn collega zakte thuis in elkaar en leefde ineens niet meer. Zonder waarschuwing. Tegen haar naasten had ze altijd geroepen: ‘Geef ze al mijn organen; ik heb ze toch niet meer nodig als ik dood ben!’ Delen van mijn collega leven dus nog. Minimaal 13 mensen hebben een beter leven, dankzij haar. Natuurlijk had ik liever haar in leven. Maar daarin had ik niet te kiezen. Zij ook niet. Maar over haar organen koos ze wel. Dapper!

Verpleegkundigen redden toch levens?