Een stabiele randprematuur valt vaak terug. Hoe kan dat?

Ze krijgen vaak een sonde omdat ze niet voldoende zelf uit fles of borst drinken en in sommige gevallen hebben ze zelfs een beetje zuurstof-flow nodig.

Casus
Esmee is een randprematuur geboren na 34 weken zwangerschap. De eerste dagen had ze mooie saturaties en dronk ze alle voedingen zelf. Ze had wel een extra deken en warmtezakjes om haar op temperatuur te houden. Verder leek het goed met haar te gaan. Maar de afgelopen twee dagen begon het op te vallen dat haar saturaties maar net boven de 90% bleven hangen en ze regelmatig saturatiedalingen had tot onder de 70%. Af en toe had ze een uitschietertje naar 95%, maar dat gebeurde steeds minder. Verder begon ze steeds minder te drinken.

Toen er eens goed terug gekeken werd op de monitor bleek dat Esmee steeds meer apnoes kreeg, met daaraan gekoppelde brady’s waardoor ze saturatiedalingen kreeg. Het leek erop dat het zelf drinken en het in standhouden van haar evenwicht te veel energie kostte waardoor ze aan het uitputten was. Toen de arts haar nakeek waren er geen tekenen van infectie, klonken de longen mooi schoon en ook was er niets raars te horen bij haar hart. Na overleg met de arts werd besloten om een sonde in te brengen en 1 liter zuurstof 21% te geven. Dit bleek goed te helpen. Haar saturaties bleven hierdoor boven de 95% en ze liet geen sauratiedips meer zien.

Hoe komt het toch dat stabiele randprematuren (in het Engels wordt er vaak gesproken over near-term babies of late pre-term babies), vlak na de geboorte vaak goed drinken en een goede algemene conditie hebben en het daarna minder gaan doen? Komt het doordat het niveau aan stresshormonen van de geboorte omlaag gaat? Of doordat we te snel te veel van ze verwachten? Krijgen ze eerder een terugval doordat ze zichzelf te veel moeten bewijzen? Misschien schatten we randprematuren inderdaad wel te hoog in. Bij een stabiele prematuur van 31-32 weken verwacht je dat het zuurstof nodig heeft, nog niet alles zelf kan drinken en regelmatig instabiel zal zijn. Hierdoor lijkt het erop dat we veel alerter zijn op uitputting, onrijpheid en instabiliteit.

Ik zou het leuk vinden om te horen welke ervaringen jij hiermee hebt. Heb jij een antwoord op mijn vragen? Misschien zijn er nog andere redenen waarom een stabiele randprematuur soms opeens instabiel wordt (behalve infectie, open ductus, hyperbilirubinemie). Laat het weten!

Corianne is high care neonatologie- en kinderverpleegkundige in het Emma Kinderziekenhuis (EKZ) te Amsterdam. Zij is voorzitter van de werkgroep ontwikkelingsgerichte zorg op de afdeling zuigelingen en is actief met EBP.