'Verzorgenden vielen stil als ik binnenkwam'

Vroom schreef voor het eerst over haar moeder in de weblog ‘Zorgen voor mijn moeder’. ‘Eerst was dit puur om frustraties over de zorg van me af te schrijven, later ontstond het idee voor het boek.’ Doel is om de communicatie tussen verzorgenden en verpleegkundigen met de familie te verbeteren. ‘Als familielid ken je de cliënt heel goed, en weet je ook veel van het leven vóór de dementie. Als verzorgende heb je heel veel zorgkennis in huis. Het zou zo mooi zijn als je die twee kunt laten samenkomen, zodat de beste zorg aan de cliënt geleverd wordt’, vertelt Vroom. In het boek beschrijft ze hoe ze de zorg en communicatie met zorgprofessionals ervoer, maar er staan ook inspirerende voorbeelden over hoe je de onderlinge band kunt verbeteren.

‘Lastige’ familie
De schrijfster had het idee dat veel verzorgenden haar als ‘lastig’ beschouwden. ‘Dan zag ik ze letterlijk voor me wegduiken, of viel het stil als ik binnenkwam. Mijn moeder was in het begin lastig te verzorgen, waardoor ze agressief werd. Ze kreeg daarvoor Cisordinol, en daarna Dipiperon, waardoor ze in een zombie veranderde. Vreselijk om te zien, en ze kon daardoor helemaal niet meer aangeven wat ze wel en niet prettig vond. We eisten dat de medicatie gestopt werd. Ook keek een psychologe mee met de verzorging, en gaf zij handige tips. Het hielp: door de juiste benadering werd mijn moeder helemaal niet zo agressief meer, en was de medicatie niet meer nodig.’

Opgerolde handdoek
Vroom ontdekte tijdens het mantelzorgen ook trucjes waarmee haar moeder kalmer werd. ‘Als we haar bijvoorbeeld bij het verzorgen op haar zij rolden, dan keek ze in een soort afgrond naar de vloer. Toen we een opgerolde handdoek neerlegden, waardoor het zicht ontnomen werd, nam de onrust af.’ Er werd door de verzorging vaak niet heel enthousiast op haar ideeën gereageerd. “Wij doen het altijd zo”, kreeg ik vaak te horen. Dat is überhaupt niet zo’n steekhoudend argument, maar dan nog: wat is erop tegen om eens iets anders uit te proberen? Je merkt dat verpleegkundigen vaak in strakke hokjes denken, en niet hun creativiteit aanspreken.’

Hoe kom je als verpleegkundige of verzorgende nader tot de familie, en zie je ze minder als ‘lastig’? Mieka geeft hier vijf tips>>

De auteur vindt dat er zeker ook veel goede verzorgenden en verpleegkundigen zijn: ‘Het is niet mijn doel om ze naar beneden te halen, want ik weet ook dat ze vaak heel erg beperkt worden door de regels die van bovenaf worden opgelegd, en beperkt zijn in de tijd. Maar het zou heel mooi zijn als ik met mijn boek kan bereiken dat ze familie niet bij voorbaat als lastig zien, maar juist als winst. Uiteindelijk hebben zowel verzorgenden als familie hetzelfde doel voor ogen: goede zorg voor de patiënt. Als je de krachten bundelt, krijg je dat ook echt voor elkaar. Maar het is wel zaak dat je de ruimte krijgt van je leidinggevende om te experimenteren om samen met familie dingen te onderzoeken en te doen. Als je leidinggevende het allemaal onzin vindt, gaat het niet lukken.’