Gastblog: 'De cliënt doodde zich met Steradent'

De verzoeken van cliënten om een einde aan hun lijden te maken zijn meestal hartverscheurend. Heel vaak heb ik meegemaakt dat een cliënt mij smeekten om hen een pilletje of een spuitje te geven om leven te beëindigen. En altijd kon ik alleen maar antwoorden dat ik dat niet mocht en kon doen. Dat ik was opgeleid om mensen te helpen met leven en niet om ze te helpen sneller te sterven. Een meneer in de badkuip die mij smeekte om even wat anders te gaan doen zodat hij er zelf een einde aan kon maken. Ik kon hem alleen maar zeggen dat ik dan zou worden aangeklaagd voor dood door schuld. Dat wilde hij me toch niet aandoen, dus zei hij dat ik dan maar moest blijven. Mensen die me vroegen hen geen medicatie of dubbele of verkeerde medicatie te geven. Een mevrouw die me na het insuline spuiten van een tafelgenote verzocht de pen ‘alstublieft’ op tafel te leggen en weg te lopen zodat zij de pen kon leegspuiten in zichzelf en overal van af zou zijn. Ook haar en heel veel anderen kon ik altijd alleen maar zeggen dat mij dan dood door schuld of nalatigheid kon worden verweten. Echt hartverscheurend. Mensen die messen tussen hun kleding proberen te verbergen om rustig hun pols door te kunnen snijden. En steeds kwam ik er dan als ‘spelbreker’ tussen door dat mes weg te nemen en mijn opmerking te maken over helpen met leven.

Geslaagde zelfmoordpoging

Toch zijn er in de loop der jaren nog best wel veel cliënten geweest die er ondanks alle toezicht en zorg toch in geslaagd zijn zichzelf van het leven te beroven. Ik dank God nog steeds dat al deze geslaagde pogingen hebben plaats gevonden tijdens mijn vrije uren. Want ondanks dat ik hen de rust zo gunde, denk ik toch dat ik me heel schuldig zou hebben gevoeld wanneer het tijdens mijn dienst zou zijn gebeurd. Er was een dame die kans had gezien een insuline pen met naaldje van de medicijnkar te graaien en in haar tasje te verbergen toen mijn collega zich over een groepsgenote boog om die van medicatie te voorzien. Toen de mevrouw in bed lag heeft zij de hele inhoud van de nog volle pen bij zichzelf in gespoten. Zij was geen diabeet. Zij werd aangetroffen in coma maar kon niet meer worden gered. In haar tasje wat naast haar op bed lag vonden we een briefje waarin zij vertelde hoe zij de pen had gepikt en waarin zij het personeel excuses aanbood. Samen met de lege pen. Collega’s van dienst vonden het vreselijk en voelden zich enorm schuldig. Een andere cliënt had een schaar uit het kantoor gepakt en die bij zichzelf door zijn oor naar binnen geslagen op het toilet. Een man die zichzelf heeft opgehangen met zijn broekriem aan de deurknop van zijn slaapkamer. Een mevrouw die een hele tube Steradent had geslikt. Een mevrouw die met haar elektrische rolstoel de rivier is ingereden. En nog een aantal van die vreselijke dingen.

Zo eenzaam…

Zo wanhopig….

Zo ontzettend verdrietig.

En dan de talloze mensen die er heel bewust voor kozen om geen medicatie of voedsel of drank meer te nemen. Dat werd dan gerespecteerd en dan zag je iemand langzaam dood gaan. Een mevrouw die weigerde nog naar de dialyse te gaan en binnen een paar dagen stierf. Wat een lijden allemaal. En overal sta je even hulpeloos naast. Voor mensen zoals zij zou euthanasie mogelijk moeten worden gemaakt vind ik. Zodat zij niet zo intens hoeven te lijden en zo wanhopig en alleen hoeven te sterven. Veel humaner. Veel menswaardiger. Aan al die wanhopige mensen van toen en nu. Heel veel sterkte en rust zacht. Ik hoop zo dat jullie je rust hebben gevonden of zullen vinden. Er is niet voor niets die ware uitspraak. Als het leven lijden wordt dan is sterven een verlossing. Al die mensen die zo wanhopig graag die verlossing willen wens ik kracht en succes toe.