Gastblog: 'De laatste kus'

Het was op een zondagmorgen dat ik zorgde voor een oudere meneer. Enkele dagen daarvoor had hij te horen gekregen dat hij uitgezaaide kanker had. Meneer heeft toen gekozen om niet meer behandeld te worden, maar zich te richten op comfort en afscheid nemen. Maandagochtend zou hij naar een hospice gaan.

Zondagochtend kwamen zijn kinderen op bezoek. Ze vroegen mij of het zinvol zou zijn om zijn echtgenote naar het ziekenhuis te laten komen. Mevrouw had Parkinson, zat in een aangepaste rolstoel en woonde in een verpleeghuis. Ik zag meneer de laatste dagen hard achteruit gaan, en deelde mijn zorg met de familie. Het leek mij een goed idee om zijn echtgenote te laten komen omdat ze nu nog goed met elkaar zouden kunnen communiceren.

Mevrouw was er aan het begin van de middag. Nadat het echtpaar enige tijd bij elkaar gezeten hadden, wilden ze elkaar een laatste kus geven. Hun zoon vroeg mij hen daarbij te helpen. Natuurlijk wilde ik dat doen. De kinderen hielpen hun moeder, en ik hielp hun vader, zodat ze bij elkaar konden komen. Maar omdat meneer benauwd was en mevrouw te stijf, lukte dat niet. Ik vond dat verschrikkelijk. Ik realiseerde me dat ze elkaar misschien wel voor het laatst zagen. En als je al zolang elkaars levensmaatje bent, dan moet je elkaar toch een afscheidskus kunnen geven?

Direct kwam er een idee in mij op: ‘Dan leggen we ze toch naast elkaar in bed?’ Ik hielp meneer een stukje opschuiven, zodat de kinderen hun moeder naast hun vader  konden leggen. En daar lagen ze, hand in hand, ingeklemd tussen de bedhekken. ‘Love you, duifje, I love you!’ zei hij. En zij,  emotioneel: ‘Ga niet bij me weg, ga niet bij me weg!’

Dit afscheid raakte mij diep, als mens en als professional. Opnieuw ben ik  me ervan bewust geworden dat deze en andere bijzondere en mooie ervaringen voor mij de reden zijn waarom ik voor dit vak heb gekozen. Dit is waarom ik verpleegkundige ben!

Wat was voor jou een indrukwekkend moment als verpleegkundige? Reageer hieronder