Gastblog: 'Hallo, ik ga jou vanaf nu begeleiden...'

Tijdens mijn stages heb ik veel meegemaakt. Van agressieve cliënten tot aan palliatieve zorg verlenen en een overlijden. Op al deze momenten was mijn werkbegeleider er en heeft zij mij een paar rake vragen gesteld. Ze leerde mij om verder te kijken dan de situatie zelf. Bij een agressieve cliënt vroeg ze om na te denken hoe dit nou kon gebeuren. Lag het aan de medicatie? Had de cliënt een delier? Lag het aan mijn gedrag?

De vraag hoe jij als stagiaire hiermee omgaat is ook belangrijk. Geef het daarom aan als je iets spannend vindt of juist eng, want daar kan het team op reageren. Dan hoef je bepaalde dingen niet meer te doen, bijvoorbeeld wanneer je je geïntimideerd voelt door een patiënt. Bespreek hoe jij je hierbij voelt en als team kan je kijken naar oplossingen. Onuitgesproken gevoelens en gedachten leiden tot onveilige situaties. Je bent er dan niet volledig met je hoofd bij en je team kan dan niet op je bouwen. Heb het er dus over met je werkbegeleider. Of, als zij er niet is, een collega die je vertrouwt.

In dit dossier verzamelt Nursing het laatste nieuws, achtergronden en blogs over bijvoorbeeld de opleidingen verpleegkunde en bij- en nascholing >>>

Bij de palliatieve zorg heb ik twee keer moeten slikken. Namelijk het moment dat een patiënt de dag ervoor nog helder van geest was maar de volgende dag door een delier niet meer. De tweede keer slikken was tijdens een overlijden. Bij beide keren werd mij verteld om verder te kijken dan de situatie. Mijn werkbegeleider legde uit dat emotie een grote rol speelt in zulke situaties, en dat daar ruimte voor is. Maar je moet ondertussen ook blijven functioneren.  Ik leerde dat de dood vreselijk is, maar onder bepaalde omstandigheden ook mooi kan zijn. Het is het einde van een leven, maar door herinneringen aan de mooie momenten lijkt het net alsof de deur altijd op een kier gezet kan worden om de mooie belevenissen te herbeleven.

Op al deze momenten heb ik mij nooit alleen gevoeld en heb ik echt steun aan mijn werkbegeleider gehad. Hoe je moet omgaan met heftige gebeurtenissen leer je niet vanuit een theorieboek. Zoiets moet je meemaken en echt voelen. Als je dan de juiste begeleiding van je werkbegeleider krijgt is dat erg prettig.

Wat ervaar jij als prettige werkbegeleiding? Praat met Roy Haze mee op Nursing Connect >>>

Ervaringen zijn er om te delen en daar kun je samen alleen maar beter van worden. Als werkbegeleider lijkt het mij daarom goed om te werken met een 3-stappenplan. Stap 1 is om mee te kijken naar hoe de stagiaire werkt. Stap 2 is de stagiaire zelf laten ondervinden hoe het is om een leerling-verpleegkundige te begeleiden, en in stap 3 deelt de werkbegeleider ervaringen met de stagiaire. Hierbij kan het gaan om duidelijk communiceren met het team, of evalueren van de begeleiding die je krijgt.

Als werkbegeleider neem je veel verantwoording op je. Het lijkt mij lastig om je eigen werkzaamheden te combineren met juist afgestemde begeleiding. Lastig, maar ook leuk. ‘Hallo, ik ga je vanaf nu begeleiden’… en dan maar kijken in welke situaties jij jezelf herkent of juist niet. Hoe dan ook, petje af voor de werkbegeleiders!