Gastblog: 'Patiënt wilde geen zwarte man aan het bed'

‘Als derdejaars stagiaire verzorgde ik een patiënte die niet met me wilde praten. Ik zocht er niets achter, sommige mensen zijn zo. Toen ik haar later wilde helpen met de infuuspomp, begon ze te schreeuwen dat iemand anders het moest doen. Ik heb rustig aan mijn begeleider gevraagd of zij de zorg voor mevrouw die dag wilde overnemen. Achteraf hoorde ik dat mevrouw geen zwarte aan haar bed wilde. Ik voelde me erg vervelend dat een patiënt mij zo bejegende. Mijn begeleider vroeg me om het incident te noteren, als een leermoment. Ik heb toen letterlijk in mijn stageverslag geschreven: ‘uit deze en eerdere ervaringen maak ik op dat er mensen zijn die moeite hebben met mij als student, met mij als man en met mij als iemand met een donkere huidskleur. Deze opmerking leidde uiteindelijk tot onmiddellijk ontslag en een onvoldoende voor mijn stage. Het maakte me onzeker en ik ging mezelf twijfelen. Het voelde zo machteloos.’

Nursing juni over discriminatie
Meer lezen over dit specifieke voorval wat Bryan meemaakte? In Nursing juni vertelt Bryan zijn hele verhaal. Lees het hier digitaal of neem een abonnement >>>

‘Als donkere, mannelijke verpleegkundige moet je veel slikken. Ik krijg regelmatig opmerkingen over mijn huidskleur. Dan was er op het journaal een donkere man en zei een patiënt ‘kijk je broer is op televisie’. Lange tijd haalde ik dan mijn schouders op en lachte er om. Maar op een gegeven moment was ik er klaar mee. Ik heb nu alleen de ambitie om te werken op een acute afdeling met kort patiëntencontact. Momenteel werk ik bij een leverancier van medische hulpmiddelen, zo kan ik nog steeds wat met mijn verpleegkundige diploma’s.’

‘Tegen collega’s die in hetzelfde schuitje zitten wil ik zeggen: laat je niet uit de weg slaan. Zorg dat je een vertrouwenspersoon vindt bij wie je je verhaal kwijt kunt en vertel wat het echt met je doet. Dit kan bij een collega die je vertrouwd of bij een vertrouwenspersoon. Zelf vond ik het prettig om mijn ervaringen van mij af te praten, zo liep ik er niet alleen mee op mijn schouders.’

‘Ook collega’s die zelf niet gediscrimineerd worden maar een teamgenoot hebben bij wie dat wel gebeurd kunnen een steun zijn. Op een ochtend wilde hij een gesprek met mij beginnen: wat ik nou vond van buitenlanders in Nederland. Voordat ik kon reageren, antwoordde mijn collega. Met het schaamrood op haar gezicht zei ze tegen de patiënt dat hij dit soort onderwerpen wel mocht bespreken, maar dan moest beloven dat hij dat met alle verpleegkundigen op de afdeling doen zou doen en niet alleen met mij. Dat wilde hij niet. Ik reageerde schouderophalend en lachte wat, maar ik was mijn collega heel dankbaar. Zij reageerde zoals ik zelf had willen reageren, zij kwam voor mij op. Je zou willen dat meer teamleden dat voor hun gediscrimineerde collega zouden doen.’