Gemist

Vanmorgen hadden wij een ziekmelding van een collega en er was al een zeer minimale bezetting deze dag. Normaal gesproken lees ik eerst de rapportage van alle cliënten voordat ik begin aan de adl-zorg. Dit liet ik nu maar even achterwege en na een vluchtige overdracht met de nachtdienst ben ik meteen aan het werk gegaan.

Geen woord gesproken
Bij mijn tweede cliënt, pakte ik snel de benodigde spullen bij elkaar en door mij gejaagdheid zei ik niet veel. Normaal gesproken is deze bewoner heel uitgelaten en vrolijk. En zeer spraakzaam. Ik legde uit dat ik vandaag niet veel tijd had. Tot mijn stomme verbazing werd er geen woord meer gesproken. En dus ging het wassen en aankleden over in de stille modus.

Niet lekker

Pas laat in de ochtend hadden we eindelijk tijd voor koffie. Ik zei tegen mijn collega dat ik na de pauze even naar mijn anders zo vrolijke en spraakzame bewoner zou gaan. Het zat mij niet helemaal lekker.

Droevige ogen

Na een klop op de deur kwam ik de kamer binnen en vroeg of er iets aan de hand was. Met een paar droevige ogen keek hij mij aan. ‘Nou, weet je het nu dan nog niet?’ vroeg hij. Ik schudde mijn hoofd en toen vertelde hij dat het heel jammer vond dat ik zo gehaast was geweest. En dat ik hem niet had gefeliciteerd, en dat ik zo weinig zei die morgen.

Als ik vanmorgen eerst de rapportage en agenda had gelezen, had ik geweten dat hij jarig was vandaag. Ik baalde er vreselijk van, dat ik dit gemist had!