Aan het bed van een patiënt ontspruit mij enige inspiratie. Ik sta naast mevrouw van Middelkoop, die niet zelf kan eten. Zij vraagt mij haar te helpen. Heel eerlijk griezel ik altijd van die hulpvraag.
Ik gun mensen hun eten, hoor. Ik ben zelfs de eerste om collega’s van hun patiëntenzalen te sturen onder etenstijd. Nu even geen controles of injecties, want er wordt al zo verschrikkelijk slecht gegeten door de zieken. Maar mevrouw Middelkoop wil dat ik het eten in haar mond stop en daar heb ik moeite mee.
Het klinkt misschien gek, maar ik vind eten geven verpleegkundig moeilijker dan een infuus inbrengen. Hoe weet ik dat het niet te heet is? Ik wil de patiënt niet opjagen of te lang laten wachten. Hoeveel moet er eigenlijk op één lepel. Wat doe ik onder het kauwen? Een goed gesprek is onbeleefd met je mond vol. Bovendien duurt doorslikken voor een volgende hap dan nóg langer. Als ik zwijgend wacht tot de mond leeg is, sta ik te staren. Naar de patiënt of naar buiten. Dat voelt als opjagen. Door het zwijgen benadruk ik mijn wachten. En ik moet ook zoveel doen nog en kauwen duurt nou eenmaal lang. Mijn hemel, wat voel ik mij er onrustig van.
Als ik thuis ga zitten met deze inspiratie en zo links en rechts wat google, blijk ik niet de enige die in zijn maag zit met eten-geven. In België is een verzorgingshuis waar verplegend personeel 7 minuten krijgt om iemand eten te geven, lees ik. Je moet wel heel zwijgend door kauwen om je maaltijd plus toetje te verorberen in 7 minuten. Voor genieten is dan in ieder geval geen tijd.
In Goirle (Nederland) krijgen verpleeghuisbewoners bedorven voedsel, meldt het AD. Het voedsel is over zijn houdbaarheidsdatum. Misschien klagen ouderen minder snel. Vroeger aten zij immers bloembollen. En die juffrouw die het rondbrengt is zo lief. Al surfend lees ik over een man die weet dat zijn vrouw bedorven voedsel krijgt. Zij woont in een verpleeghuis, hij niet. Hij durft niks te zeggen over het voedsel, omdat hij bang is dat verpleeghuispersoneel vervelend zal gaan doen tegen zijn vrouw.
Zo gek heb ik het dus helemaal niet gedaan, die avond. Ik heb mevrouw Middelkoop gevraagd me te waarschuwen als ik te snel of langzaam was met happen aanreiken. Ik legde haar mijn onhandige houding maar uit . Ondertussen converseerde ik wat met een zaalgenote en af en toe met de kauwende mevrouw. Ze at goed (van verse sperziebonen).
Heb jij weleens moeite met basiszorg?
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account