Verpleegkundigen in Heerenveen zullen wellicht niet blij zijn dat ik weer achter hun schermen kom gluren. Het wordt ook een irritante gewoonte, vind ik, dat ik steeds weer als bezoeker gebruik moet maken van ziekenhuizen.
Maar daar zit ik weer. Naast een bed. Deze keer is een ander familielid de klos. Flink ziek. Mijn ouders hebben al gewaakt, gelukkig herstelt mijn familielid zich enigszins. En dat mag ook wel, zie ik, want hij heeft een flink aantal levenslijnen. Stiekem speur ik langs etiketten. Ik zie lasix, sondevoeding en antibiotica.
Mijn moeder verwondert zich erover dat er sondevoeding is gestart, terwijl dit familielid niet tot overleggen in staat was en hij tot nu toe thuis met een palliatief beleid bekend was. Mijn vader is blij dat zijn familie geen honger hoeft te lijden. Mijn bezorgde moeder beaamt dit, maar had gehoopt op wat overleg.
‘Is er dan geen familiegesprek geweest?’ vraag ik mijn ouders, de eerste contactpersonen. Niks, zegt mijn moeder. Toegegeven, mijn ouders vragen ook nergens naar, maar hoort een verpleegkundige ook niet ongevraagd in informatie te voorzien? Hoe is dat eigenlijk op mijn afdeling?
Starten met sondevoeding bij een comateuze patiënt, wordt bij ons met de familie overlegd. Maar beleid wordt nog niet altijd standaard met naasten kortgesloten. Tja, de wakkere patiënt kan toch zelf zijn beleid doorgeven? Weer eens gewezen op mijn eigen onzorgvuldigheden, vraag ik mij af: hoe doen mijn collega’s dit in andere ziekenhuizen?
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account