Kicks en kleine overwinningen

Natuurlijk was ik die eerste keer bloednerveus. De patiënt – die overigens zeer vakbekwaam een daadwerkelijk functionerend infuus kreeg ingebracht – zag in mij onmiddellijk een stagiaire.

Maar het leerde en al snel kon ik zonder blozen en stotteren naalden in venen schuiven. Eerst waren daar de makkelijk te prikkenen, daarna ging ik over op prednisonhuidjes en langliggers met overal haematomen. Elk infuus dat zonder bloedbad in een vat belandt door mijn toedoen, leidt tot een intern minifeestje. Da’s nou de kick van mijn verpleegdag. Kleine kickjes, maar kicks desalniettemin.

Net als het stiekem opvangen van een gesprek tussen twee patiënten over wie nou die góede zuster was. Die hele líeve. Sandra heette ze. Kick! Een gesloten patiënt die driftig commanderend mij van zich af vecht. En die uiteindelijk met een knipoog en een hand op mijn arm een grapje maakt aan het eind van de dag.

Een door reuma beperkte dame die zich aan zelfredzaamheid vastklampt, waardoor ze gekneusd en uitgeput de badkamer verlaat ’s ochtends. Zij laat zich na een grap en advies-met-ingebouwd-intens-oogcontact-moment van mijn kant wassen en geniet van haar schone haren.

Alle patiënten die het jammer vinden dat ik morgen niet weer kom werken of die opgelucht zijn dat ik er morgen weer ben. Voor die mensen vecht ik mij op de zondagochtend heel vroeg het bed uit. Patiënten die mij een smakelijk eten wensen, als ik ga lunchen of die mijn naam onthouden, die ‘u straks ook’ zeggen met hun hoofd tevreden in een kussen verzonken, wanneer ik ze een welterusten wens aan het eind van een late dienst.

Die mensen zijn mijn kick en mijn kleine overwinningen. Het is klef, maar waar, daarvoor doorstaan nou plegen de ochtendregen. Daardoor kunnen ze een zoveelste paar billen wassen en po wegdragen. Van verplegen krijg je verslavende, kleine shotjes energie! Meestal.