Kindermishandeling: melden!

Dat was afgelopen week te lezen in het Eindhovens Dagblad.

Ons ziekenhuis werkt met het zogenaamde ‘SPUTOVAMO’-traject waarbij op de SEH-patiënten worden ‘gescand’ op het verhaal en het letsel: ‘kloppen’ de breuken, kan het verhaal wel bij het letsel, enz.

Sputovamo is vooral gericht op fysiek geweld. Er zijn echter nog andere vormen van kindermishandeling, waaronder huiselijk geweld, verwaarlozing en seksueel misbruik. Bij deze vormen heeft ons niet pluis- gevoel een belangrijke taak, maar ook letsel of blauwe plekken kunnen wijzen op bijv. seksueel misbruik. Volgens het krantenartikel komen we dus heel goed uit de bus, in vergelijking met andere ziekenhuizen hier in de buurt.

Ook in het landelijke nieuws is te horen dat ziekenhuizen kindermishandeling vaak niet herkennen. Ik moet dan meteen ook aan de reclame denken waarin een kindje in de bus stapt en waarbij iedereen zijn ogen dichthoudt. Zo gaat het dus echt in het dagelijkse leven.

Scholen, maar ook ziekenhuizen en zeker ‘de gewone buurvrouw uit de straat’ hebben de belangrijke taak van observeren en signaleren, maar ook mélden. Naar mijn idee is de grootste angst bij de meeste mensen dat ze wellicht ten onrechte iets melden en daarmee het gezin in een kwaad daglicht stellen en verdriet doen. Er zou misschien wat meer voorlichting moeten komen over hoe met een melding wordt omgegaan en wat de vervolgstappen zijn. Wellicht zou dat de meldingsangst verminderen.

Eerder schreef ik je over de klinische les die ik vorig jaar op het Nursing Event bijwoonde. Daarin toonde een forensisch psychologe foto’s van gewonde kinderen. Soms was het heel moeilijk om te achterhalen waar de wond nou door veroorzaakt was, van strijkijzers tot tanden, tot afdrukken van uitgedrukte peuken… Het was erg aangrijpend maar wel heel leerzaam.

Zou dat een hulpmiddel zijn om het wat herkenbaarder te maken?

Lees ook:

• Dossier Kindermishandeling op nursing.nl