Klagen

Met een licht verbrande hals zit ik hier dan ook in vrije tijd te worstelen aan een blog. Want dat moet gewoon doorgaan. En dat geeft niet. Want het papier is mijn psycholoog of maatschappelijk werker. En ehm… een ieder die dit leest heeft de Hippocrates-eed gezworen, dus alles blijft tussen ons.

Maar een nadeel van bloggend vakantievieren, is het gebrek aan stress. Geen frustraties, dus geen inspiratie. Hoewel… ik heb ondertussen de nodige regels alweer getikt.

Misschien is een mop een leuk tijdverdrijf, bij gebrek aan verpleegbeters. Een Belg en een Nederlander hangen aan de telefoon. De Nederlander klaagt steen en been. ‘Och Belg, werken in Nederland is zo zwaar. Mijn secretaresse is zo langzaam, de interieurverzorgster sopt niet heel erg kritisch. Belg, ik word er zo moe van!’
‘Tja,’ zegt de Belg. ‘Arme, arme Hollander. Gelukkig heb ik daar geen last van. Ik heb geen secretaresse en sop heel fantastisch zelf.’

Wat nou de grap is? De clou? De clou is: dit is geen grap. Dit is waargebeurd. Ik interview een Vlaamse collega. Voor een artikel over staken (zie de volgende Nursing!)
‘Staken ze in België ook?’ vraag ik.
‘Ook?’ vraagt de Vlaming.
‘Ja,’ zeg ik. ‘Wij gaan staken, want wij willen minder werken en meer geld, zeg maar.’

Wat blijkt: in België is er geen afdelingsassistent of –secretaresse. Daar nemen ze zelfs zelf bloed af en brengen het labwaarts.

Daar zit ik heerlijk in het zonnetje (het begint nu wel wat te branden), mijn zonden te overdenken. Ik zal nóóit meer klagen!