Kwetsbare patiënten en ik (ook)

In het werk merk ik ook dat afhankelijkheid mensen onzeker maakt. Een bepaalde schaamte moet vaak overwonnen worden, de patiënt moet over een soort drempel heen. En die drempel kun je als verpleegkundige verlagen, al is het daarbij zoeken naar een balans tussen de  autonomie en de gezondheid van de patiënt.

Door je toegankelijk op te stellen als een patiënt een vraag stelt, door een grapje te maken na toiletbezoek of een huilbui, kun je zijn schaamte doorbreken. Ik besef dat elk mens kwetsbaar is.

Ook als beginnend verpleegkundige ken ik zo mijn angsten. Een van mijn eigenschappen is dat ik elk nieuw begin wat lastig vind. Mijn onzekerheid gaat met me op de loop en ik wil me bewijzen tegenover mijn collega’s, maar vooral tegenover mezelf. De angst om iets fout te doen maakt me dan onzeker.

Aangezien de afdeling verloskunde een drieluik is van afdelingen, bestaande uit de zieke kraamvrouwen en zwangeren, de ‘gezonde’ kraamvrouwen, en de verloskamers, begin ik voor mijn gevoel regelmatig op een nieuwe afdeling. Want we rouleren tussen de drie afdelingen, waardoor ik mijn angst niet uit de weg kan gaan. Dat is best vermoeiend.

Aan de andere kant is het juist handig, omdat mijn kennis en ervaring dankzij al die leersituaties per week toenemen. En dat geeft me vertrouwen. Vervolgens sta ik sterker in mijn schoenen, zodat ik de drempel voor een angstige, onzekere patiënt kan verlagen!