Tussen de oren, of niet? Het zijn lastige casussen, waarin het lichamelijke en psychische bij patiënten in elkaar overlopen. Verpleegkundigen in het ziekenhuis en de psychiatrie hebben er allemaal mee te maken.
Deze problematiek kom ik op mijn huidige werk regelmatig tegen. Bijvoorbeeld een depressieve patiënt met allerlei somatische klachten (zoals obstipatie, niet kunnen urineren, benauwd, drukkend gevoel in het hoofd, en vermoeidheid), die verdwijnen zodra de patiënt begint op te knappen van de depressie. Maar wat als de klachten echt serieus worden, zoals lang aanhoudende buikpijn/hoofdpijn/benauwdheidsklachten? Kun je dat altijd op tijd doorhebben en actie ondernemen?
Ik kan me een patiënte herinneren met forse gedragsproblematiek. Zeer dwingend in haar hulpvraag, zowel naar verpleging als familie, en erg egocentrisch ingesteld. Mevrouw ervoer erg veel ongenoegen, en had hierin een sterke eigen wil. Ze haalde alles uit de kast om haar zin te krijgen en zaken af te dwingen. Gaf je een vinger, dan nam ze je hele hand. Dus goed grenzen stellen was de opdracht voor de verpleging.
Deze patiënte had serieuze lichamelijke klachten, namelijk longca. Mevrouw had haar hele leven veel gerookt en deed dat nog steeds. Ze had een heel mager postuur en een grauwe gelaatskleur. Maar toch het leek erop alsof ze de klachten alleen inzette op het voor haar juiste moment, als ze iets gedaan wilde krijgen. Dan had ze ontzettende last van kortademigheid en vermoeidheid. Eigenlijk hadden we dat meteen wel door. Het kwam behoorlijk theatraal over. Ze stopte er ook mee zodra ze doorhad dat het niets uithaalde.
Tot mevrouw op een avond vroeger naar bed ging dan normaal. Ze was moe. Toen ik na een tijdje ging kijken was ze wel erg kortademig; ze lag haast naar adem te happen. Ook reutelde ze. Ze was erg bleek, het zweet stond op haar voorhoofd. Ze leek te collaberen. Foute boel dus!
De arts gelijk gebeld, maar de klachten werden niet serieus genomen. Dit kwam voornamelijk omdat de saturatiemeter een waarde aangaf die niet zorgwekkend was. Maar wij zagen heel iets anders! Mijn collega’s en ik hielden voet bij stuk, waardoor er uiteindelijk wel een arts kwam. De ambulance kwam mevrouw ophalen en hun saturatiemeter gaf een hele andere waarde aan. Zo zie je maar.
Hier blijkt wel uit dat er forse fouten gemaakt kunnen worden als de lichamelijke en psychische problemen in elkaar overlopen, en het een het ander versterkt. Het is denk ik een kwestie van je ogen goed open houden en signalen opvangen van de patiënt, maar ook van je collega’s.
Heb jij wel eens een soortgelijke situatie meegemaakt in jouw setting? Wat waren de gevolgen en hoe ging je ermee om?
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account